Tükenmez lelimeler kullandım tükenmeyen Umudumla

Soğuk ve kimsesiz bir sonbahar akşamına denk gelmişti. Gönlüne bir daha girmemek üzere, gönlünden tahliye olmak…‘Daha iyilerine layıksın’ cümlesini senden duymak. Ne korkunç bir arbedeydi aslında, dudaklarının arasında kalmak. Çok fazla ‘özür dilerim’ demiştin, çok az sevmiştin diye.

Kahvaltı masasın da kaldırılmayı bekleyen çay bardağı, salondaki koltukta yarım bırakılmış bir roman ve yanında dudak tiryakisi olduğun son sigaran… Aslında her şey yerinde duruyordu. İşte zaman da duruyordu, dünya da duruyordu, ben de duruyordum; yani her şey yerindeydi. Ve sadece gülüşün ezberimdeydi… Yani sana ait her şeyi biriktiriyordum, seni de herşeyde…

Şimdi dön desem, yapabilir misin? Bilmiyorum. Dönme desem ben yapabilir miyim? İşte bunu çok iyi biliyorum; ben sensiz yapamıyordum…

Dışarıda bir yığın mesut insanlar topluluğu, evet aptallaştırıyordu tek taraflı umut yolculuğu. Kolay da değildi aslında her sabah sensiz uyanmak, senli bir dünyada, ortak bir atmosfer ortamında…

Şimdi rüyalarda olmasa hiç göremeyecektim seni, pazar sabahları olmazsa hiç hatırlamayacaktım seni, şimdi yağmurda yağmazsa hep gülecektim eskisi gibi…

Acaba diyorum,

Acaba bu yazdıklarımı okuduğunda yine güler miydi koyu kahve gözlerin?                                                                                               

Mart2013/Ankara