Tüm gidenlere

"Hiçbir şey" kalsam şimdi.

Sus olsam,

Uyuşsam.

Kendini kaybetmiş hücrelerimde dursa zaman.

Bu güz dönümü,

Yakmasam içimdeki kuru dalları,

bir kibritlik su olsam.

Hiçkimseliğimde duraklasam biraz.

Göz görmese eziyetini hilekarlığın ve benciliğin.

Duymasa kulaklarım çığlıklarını annelerin.

Donsam,

buz olsam...

Bu,

dağılmış hayatlarla el ele yürüyen

bu,

tebessümlerime suçlu gölgeler indiren

ve bir ağlamaktır gelip, bir daha geçmeyen varlığımla

ne olsam?

Ne olsam da bu denli acı-masam?