Turgay

Gabar’ daki hain saldırılarda şehit olan Turgay, eniştemin yeğeni… Kars’taki cenazeden sonra annemler başsağlığına gitmiş, akşam sıcağı sıcağına bana öğrendiklerini ince detaylar halinde anlatıyor. Teyzemin oğlu da Hakkari’de, eşim de Siirt Eruh’ta 1994 de yine bu katiller senaryodaki rollerini haince canlandırırken askerlik görevini yaptığından onun ne psikolojide olduğunu az çok anlıyorum. Şehit olan yeğenle, teyzemin oğlu amca torunları olduğundan soyadları da aynı, mahalleli, köylüler o soy ismini duyduklarında benim yeğen şehit olmuş diye eve akın etmişler, düşüp bayılan teyzeme yanlış anlaşılmayı anlatana kadar garibim sanırım oracıkta hayatın cilvesine bir on yılını hediye etmiştir. Hoş kendisine geldiğinde de yaşadığı acı farklı değildir, hepsi bizim canımız, bizim kanımız…

Annemi dinlerken boğazıma bir şey takıldığını hissettim, manevi bir his değil cidden o anda sofrada olduğumu ve bir yandan da bir şeyler atıştırdığımı fark ettim. Önce zorla yutkundum, gözümü sildim, kendimden utandım, ama sonra düşündüm bu kadar işte… Bazen utanç verici ama hayat devam ediyor ve yemek de yiyoruz, hatta ertesi gün iş yerine gelince bir espri oluyor gülüyoruz da…

Ne kadar yakından şahit olursak olalım, ateş hakikaten düştüğü yeri yakıyor.

Unutmayacağız vs. gibi duygusal söylemler samimi gelmiyor artık bana , rakamlar ne kadar doğrudur bilmem bu memlekette 60, 000 insan depremde öldü maddi çıkarlar yüzünden 17, 000 dendi neyse 1980 den beri 40, 000 vatan evladı şehit olmuş diyorlar, aynı onlar gibi unutulacak bu yavrularda tarafımızdan….

Haydi bu akşam ışıkları açıp kapayalım, ne olacaksa ?