Türk ve Kürt kadınlar; yürüyün, barışa kadar, yollar sizin...

Ölüm, ölüm ve ölüm. Kol gezmeyi bitirdi. Yani kolluk güçlerini çoktan aştı ölüm. Askerle ve polisle çatışıyorlardı. Sıra sivillerde.

Asker, polis kesmedi. Öğrenci, yeni er, terhisine birkaç gün var demedi. Katletti.

Terhisine bir ay vardı. Söktü aldı anasının, sevdiğinin koynundan. Acımadı.

Baktı olmuyor, asker ve polis şehit oluyor. Kimseyi korkutamıyor.

Kadın, kız demeden saldırmaya devam etti. Özrü kabahatinden büyüktü “Pardon” dedi.

Karnında çocuğuyla katletti, küçük yavrusunu da yanına verdi. Sivilleri öldürüp, özür dileyerek devam etmek istedi yoluna.

Böyle sindirmek kolaydı halkı. Sivillere yönelik saldırılarla daha çok korkutacak ve “Yeter” dedirtecekti.

Beklediği gibi olmadı. Bu kez, terör halkta beklediği korku yerine, isyan ve başkaldırıyla karşılaştı. Halk bıkkın, asker bıkkın, polis bıkkın.

Terör bıkmıyor. Terör sürmeli ki bölgede eğitim ve yatırım yapılamasın. İnsanlar uyanmasın. Ayılmasın. Barışa sıcak bakmasın. Olup bitenden haberdar olmasın. Yöre halkı ağalara teslim, kölelik sürsün…

Bu defa yanlış yaptılar. Analar uyandı. Çocuklarını dağda, ovada ölümün kollarına teslim etmek istemeyen kadınlar.

Hep söylediğim gibi kadınlar, ülkemin güçlü kadınları. Stadyumları dolduran, seslerini yükselten ve artık isteklerini dile getiren, sorun çözümlerinde yer almak için kendilerini ortaya atan analar ve kızları.

Kadınları öldürdüler, kızları öldürdüler. Dağda öldürüp, “Zehirlendi” şehirde öldürüp “Kazaydı” dediler.

Ocaklar sönerken, içlerinden yanan anaların feryatlarına kulaklarını tıkadılar. Sesleri birleşti. Sözleri birleşti. Tam beklediğim de buydu.

Türk analar ne istiyorsa, Kürt analar da onu istiyormuş. Okudum. Vuruldum. Terörü kadınlar yok etmek istiyorlar.

Kadın, bir istek için yola çıktıysa, gerisi hayır ola…

Kadınla girilen bir savaşta, kazanacak tarafsa kadındır.

Savaşın sürdüğü, kanın aktığı bölgede kadınlar tülbentlerini bırakmak istiyorlarmış.

Hayal ettim ve içimde yeni heyecanların oynaştığını hissettim. Kadınların bir savaşı durdurup, tüm ülkeyi beyaz tülbentlerle bezediğini hayal ettim.

Ne muhteşem bir manzara. Kırmızı kan yerine, beyaz tülbentler savrulsun dört yanda.

Bunca yıl akan kanı dünyaya da örnek olarak benim kadınlarım durdursun.

Kadınlar, analar ve kızlar.

Sizler, sizler bu ülkenin asıl sahipleri olduğunuzu hatırladınız.

Şimdi; kimsenin ama kimsenin, sizin barış yolunda yaktığınız ışığı söndürmesine ve karartmasına izin vermeden yürüyün.

Yürün, yollar sizindir artık. Barışa kadar…

Sağlıkla ve mutlu kalın 27/09/2011

Gülay Mustafaoğlu