Türkiye' de "sevgi" yi yitirdik (mi?)

Fazla söz'e hiç gerek yok. Toplumumuz arasında günden güne artmakta olan birbirine tahammülsüzlük, hoşgörüsüzlük ve vesair duygular bir sevgisizlik abidesini günden güne büyümekte sanki.

Eğer yaşarken; susuz olana bir lokma su, aç olana bir lokma ekmek, ümitsize ümit, kederliye güleryüz yoksa SEVGİ'lerimizin içinde, daha henüz sevmeyi bilmiyoruz demektir…

Artık sokaklarda insanlar biribirlerine; bilmedikleri, tanımadıkları halde düşman gibidirler… Şimdi sokaklarda güleryüz görmeniz imkansız hale gelmiş gibidir… Şöyle etrafınıza bir bakın, kaç tane yüzü gülen insana rastlayabileceksiniz acaba?

Yaşamsal diyalektiğimizin içinde HİÇ'e varıp oradaki SEVGİ'ye ulaşabilmemiz için öncelikle bu diyalektiği olduğu gibi onaylamamız gerekir.

Diyalektiğin kendinde, etik arayışa girişmenin hiçbir anlamı yoktur.

'Önsel ilke'nin bize verili olduğunu içimize sindirmeliyiz.

Yani; İyiyle kötüyü, güzelle çirkini, namusluyla namussuzu, büyüklenenle küçükleneni, vicdanlıyla acımasızı, hoşgörülüyle hoşgörüsüzü, açgözlüyle alçakgönüllüyü, yardımseverle bencili, insan-severle vahşet işçisini, kısaca manevi tüm edim ve değerleri kendi zıtlarıyla birlikte kabul etmemiz, HİÇ'e varabilmemizin ve SEVGİ'ye ulaşabilmemizin ön koşuludur.

Bütün hüner, sevgiyi hak etmeyeni dahi sevebilmektir.

Bu aynı zamanda bizi kendimize yabancılaştıran kimliklerimizden kurtulabilmenin de biricik yoludur.

HİÇ'e giden yolda zorunlu bir durak sayılan "doğal hoşgörünü"nün kaynağını da bu gerçekte aramamız gerekmektedir.

'Düşmanını dahi seveceksin' sözü, yaşamı özünden kavrayışın bir ürünüdür...

Hepimize; bilgisizlikten ve hoşgörüsüzlükten donmuş kafalarımızı önce bilgi ile yavaş yavaş eritmeyi, sonra da sertlikten, zorluktan kapanmış olan gönüllerimizi SEVGİ ile açmayı diliyorum...

Sevgi; Barış'ı ve Hoşgörü'yü getirecek, tüm bunların toplamı da güzel bir yaşamı...