Türkiye' nin haline bak!

Sabah yürüyüşümü değişik bir parkur üzerinde yaptım. Kadınlar çoğunluktaydı yine bu parkurda da.

Bir ara gözüm iki türbanlı kıza ilişti. “Su gibi “ derler ya, aynen öyle; çok genç ve çok güzellerdi. Ben onlara bakarken o arada karşıdan gelip de yanımdan geçen beyefendiyi fark edemedim. Sadece “ Türkiye’ nin haline bak! “ diyen o sesi işitebildim. Kızlarla aynı anda sesin sahibi, o yüzünü görmediğim beyefendinin arkasından baktık. Ben üstüme alınmadım. Onlar alınıp kendilerince söylenerek cevap verdiler, uzaklaşan beyefendi duymasa da.

Fakat gelgelelim o anlık görüntüler ve sesler beni günlerdir meşgul ediyor. Kızlar ve o beyefendi de aynı noktada kalmışlar mıdır, acaba?

Sanmıyorum. İstemiyorum da sanırım. Çünkü ben, bu halimden hiç memnun değilim ve benim gibi insanların çok olmasını düşünmek beni rahatsız ediyor. Her şey anlık yaşansın ve bitsin. Sanki o zaman kine dönüşmeyecek ve insanlık bu kadar acı çekmeyecek gibi geliyor bana. Kim bilir?

Kızları gördüm. (Ne güzeller! Yazık!)

Adamı duydum.( Ne kin! Yazık!)

Kızları duydum.(Ne haddini bilmezlik! Yazık!)

Kendi sesimi duydum.(Bu ne kibir! Yazık!)

Şükürler olsun, kendi sesimi de duyabiliyorum. Yoksa inanın “Türkiye’ yi “ bırakın, ben “ Dünya’ yı “ değiştirmeye aday olurum, vallahi!