Türkiye’de Organ Nakli 2007

“2007 Aralık ayı sonuna kadar, Bölge ve Ulusal Koordinasyon Merkezleri’ne beyin ölümü bildirilen 563 kişiden 319’unun organları, ailelerinin organ bağışına izin vermemesi nedeniyle kullanılamadı.

Ailelerin organ bağışına izin verdiği 244 kişiden 21’inin organları, kullanıma uygun bulunmazken, donörlerden 223’ünün organları nakil için sırada bekleyen hastalara nakledildi.

Yapılan ameliyatlarda, toplam 64 kalp, 1 akciğer, 1 akciğer ve kalp birlikte, 20 kalp kapakçığı, 198 karaciğer, 14 pankreas, 399 böbrek, 2 ince bağırsak ve 97 kornea nakli yapıldı.

Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Başhekimi Doç. Dr. Metin Doğan, ‘2007 yılı içinde 7 tane donör çıkardık. Bu çok önemli bir başarı. Aslında beyin ölümü gerçekleşmiş hasta sayısı daha fazla, ancak aileler organ bağışına izin vermiyor’ dedi.”

http://www.ntvmsnbc.com/news/446099.asp

Burada çok önemli bir sorun var: Türkiye’de yılda ölen 500.000 kişi, organ bağışı yapmış olsa bile, % 95 olasılıkla organları kullanılamaz, hastaneye uzak, vd, vb durumlarda oluyor. Doktorların kendileri bile, hasta aileleri ile aynı anlayışta oldukları için, konuya karşı ilgisiz ve bilgisiz durumda. Türkiye’deki 100.000 doktorun kaçı organlarını bağışlamıştır dersiniz?

Sonuç?:

223 ölü = 796 yaşam. İsterseniz görme engelllileri çıkarın, 699 yaşam.

Peki, bunlara değiyor mu?

Bu iş, aşırı nüfus artışı varken, binlerce kısıra milyonlarca dolar ödenerek, çocuk yaptırılması durumuna dönüşüyor olabilir mi?

Gerçeklere de bakalım:

2007’de bir arkadaşım, 50 yaşında kalp krizinden öldü. Dedesi ve babası da aynı yaşta ölmüştü. Kendisinin 20 milyon doları vardı, şimdi o parayı eski karısı ve çocuğu yiyor. Bu adam isteseydi, o 64 kalpten kendine uyanını alabilirdi ve şimdi yaşıyor olabilirdi. Yapmadı. Neden düşünmedi bile, bunun üzerinde düşünmek gerekli.

Bir arkadaşımın eşi, yurtdışında böbrek nakli yaptırabilecek durumdayken, yıllarca sıra bekledi ve her gün diyalize gitti. Sonunda uygun böbrek bulundu ve hala sağ.

Bunları siz düşünün ey karilerim... Tabii ki kendisi veya yakını ölümü bekleyen biri olarak...