Türkiye mutsuz

Geçen yılın sonunda, OECD (Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Örgütü) 40 ülkede bir araştırma yapmış ve ‘How’s life’ (Hayat nasıl) diye sormuş. İnsanların yaşamlarından memnun olup olmadığını anlamak istemiş. Ve ülkelerin mutluluk ve refah seviyelerini ortaya koyan rapor çıkmış ortaya.  

Türkiye memnuniyet sıralamasında 32. olmuş.   

Gelir, sağlık, barınma, iş-ev dengesi, sağlık, temiz çevre ve güvenli yaşam kriterleri baz alınarak yapılan araştırmada insanların başlıca mutluluk kriteri, gelir olduğu görülmüş.   

Hayatından en memnun olan ülke Danimarka olmuş, sonrasında Kanada 2. Norveç 3. olurken Türkiye 32. ve Çin son sırada yer almış. Katılımcılara “Bugün nasıl hissediyorsunuz” sorusu sorulduğunda Türkiye en az olumlu cevabı vererek sonuncu olmuş. Bu soru üzerine Danimarka yine en olumlu cevabı vermiş ve 1. olurken, İzlanda 2. Japonya 3. olmuş.

Yeşil çevre olmamasından şikâyetçi olan ülkelerin başında ise yine Türkiye geliyormuş.

Ülkeler arasında en fazla çalışan ülke yine Türkiye olarak belirlenmiş. Son sırayı ise Hollanda almış. Türkiye işe gitmek için en fazla süreyi harcayan 3. ülke imiş. 15-64 yaş arası çalışan oranına bakıldığında Türkiye en son sırada yer almış. İlk sırayı ise İzlanda almış. 

İş yeri çalışma ortamından memnun olup olmama konusunda ise;  Türkiye çalışma ortamından en az memnun olan ülke olmuş.

Bu sonuçlara şaşırdık mı?

Bence hayır… Türkiye nasıl memnun olsun hayatından. Yirmi yaşlarındaki çocukları hain pusularda teker teker ölüyor, annelerin bağrına ateş düşüyor, dağlarında kirli bir savaş sürüyor, şehirlerinde bombalar patlıyor, masum siviller ve bebekler de ölüyor ve geçim sıkıntısı bir türlü bitmiyor, birbiri peşi sıra gelen zamlar belini büküyor vb. sayacak bir sürü neden daha…      

Türkiye uzun senelerdir mutsuz. Herkesin yüzünden düşen bin parça. Sokakta trafikte, evde, işte hep bir gerginlik, telaş, stres var. Dışarıda yürüyen insanlara bakıldığında herkesin suratı asık, bir şey sorsan hakaret kabul edecek gibi barut fıçısı modunda geziyorlar.

Kimse durumundan memnun değil, herkafadan bir ses çıkıyor. Bencillik had safhaya çıkmış, herkes kendi çıkarını düşünür olmuş. Nasılkısa yoldan daha zengin olabilirimin peşinde bir kısım. Bir kısım da “elimden bir şey gelmez” umarsızlığına düşmüş. Bir kısmı yiyecek bir lokma ekmeğinin peşinde,  bir kısmı mülklerinin üzerine daha çok mülkler ekleme peşinde.

Çevreyi umursayanlar elle sayılır duruma gelmiş, yeşil araziler çöpten geçilmiyor. Ormanlar teker teker azalıp yerine betonlaşma gelmiş oturmuş.

Arkadaşlıklar dostluklar asgariye indirilmiş, güven duygusu sanki hiç kalmamış gibi. Herkes geleceğinden korkarak yaşıyor, gelecek kaygısı mutsuzluklara mutsuzluk eklemiş, Akıl, mantık, izan, ölçü, sabır, tahammül, sevgi, saygı kavramları anlamını yitirmiş durumda. Şiddet ise almış başını gidiyor.

Hele siyasi gelecek had safhada yaşanıyor. Kimi din adına, kimi çağdaşlık adına, kimi Atatürkçülük, kimi vatan adına, kimi insan hakları, azınlık hakları diye, kimi ABD kimi, İsrail, kimi Arap ülkeleri adına konuşuyor yazıyor, eleştiriyor, öneriyor, bağırıyor, çağırıyor.

Üstelik ülkede ne sağcısı tam sağcı, ne solcusu tam solcu. Kavramlar da birbirine karışmış durumda. Kendine dindarım diyenler de ona keza.

Ancak herkes bildiğini okuyor. Suçlamalar, hakaretler, keyfilikler, istismarlar, yalanlar, dolanlar, talanlar almış başını gidiyor.  Herkes ipin bir ucundan çekiştiriyor

Çok mu kötü bir tablo çizdim acaba? Ama halinden mutlu olan kimseyi göremiyorum da bu ara ondan böyle etrafıca düşündüm galiba.

Şükran Demirtaş