Türkiye ve çölyak gerçeği!

Ben bu konuyu yazmaya karar vermeden önce çok düşündüm. Doktor değilim! Neticede yanlış bilgi vermek ihtimali gibi bir sakıncası var ama maksadım bilgi vermekten çok çölyak hastalığı geçeğini yaşamanın bizim ülkemizde çok daha fazla zor olması...

Çölyak kronik bir hastalık olsa da sıkı bir perhizle gayet normal bir yaşam sürdürülebilecek bir hastalık.

Buğday arpa yulaf gibi ürünlerin yenmesinden kaynaklanan, barsaklarda gelişen iltihabın sonucu orada bulunması gereken uzantıların (bir yakınım burun kılı benzetmesi yapmıştı) yok olmasıyla alınan gıdaların barsaklarda
parçalanamaması.... Kişide ishal kilo kaybı (çok farklı olabilecek belirtileri de vardır kişiden kişiye değişebilen)
Bu hastalığı sağlık programlarına merakımdan dolayı duymuştum ama bir bilgim ve hastayla karşılaşmışlığım yoktu... ta ki kaynımın kızında olduğunu duyana kadar...Yazın ziyaret için İstanbul a gittiğimde bir çölyak hastasının bizim memleketimiz gibi tahıl ambarı bir ülkede ne zor şartlarda yaşadığını gördüm...
kaldı ki İstanbul gibi en gelişmiş şehrimizde bile...
Hele bunun birde çocuk olduğunu düşünürsek, gerisini siz hayal edin...Bu çocuk külahta dondurma yiyemez...
Ailesiyle bir yere yemeğe gittiğinde onların yediğini yiyemez... Bizler hamburger yerken onun sadece patates kızartması yemesini unutamıyorum!...Kahvaltıya gittiğimizde bizler tabağımıza konan her şeyi silip süpürürken bu 9_ 10 yaşlarındaki kızı annesinin evden getirdiği glutensiz ekmeke yapılan tostu yemesi ve gelen cipsin markasını ve çeşidini kendi araştırması hatta yeterli bulmayıp tekrar tekrar annesinden izin alması!....

Bu hastalığın ancak zengin sayılabilecek insanlarda yaşam bulabildiğini düşünmek ne acı... Bir köyde bu hastalığın teşhis yapılabilmesi bile ne kadar zor kaldı ki perhizi yababilmesi zorluğunu siz düşünün...
Gluten in çikolatadan, salçaya hatta ilçlarda bile kullanıldığını düşünün köylerde isalden kaç çocuk ölmüştür tahmin edersiniz bunların kimbilir kaçı gerçekte çölyak hastası idi...
Türkiye de dernekleri var. Buradan yiyecek sağladıklarını söyledi eltim ama 1/2 kg unun 15 milyon olduğunu da ekledi. Dernekden çikolata bisküvi, bizim yediğimiz ama onların yiyemediği yiyeceklerin bazılarını temin etmek mümkün ama kimler hangi paralara alabilirler acaba...Eşinin Amerikadan göderdiği yiyecekler olmasa daha da zor olacağını biliyoruz.
Bir okul çocuğunun bu hastalıkla büyümesi hem psikolojik hemde maddi anlamda çok zor, Hastalığın fiziksel olarak bile psikolojik etkileri varken, sosyal yaşam açısından verdiği psikolojik sıkıntılar sanki tuz biber ekiyor...
Çölyakla yaşam sadece hastaya değil çok büyük derecede aile ve yakınlarını da ilgilendiriyor. Dileğim sağlık bakanlığının böyle ailelere daha farklı biçimlerde de destek olması.

Çocuklarımız herşeyimiz muhakkak ama sağlık konusunda daha bilinçli ve sağduyulu davranmak dikkatli davranmak gerekiyor. Defalarca doktora götürdüğü halde özel hastahanelerde çok çeşitli testler yaptırdığı halde
yakınım çocuğunun hastalığının teşhisini aynı hastalıktan muzdarip bir başkasının uyarması sonucu bulabildi...
Bu hastalık doğuştan genetik olabildiği gibi sinsi kalıp sonradan da açığa çıkabiliyormuş... SAĞLIKLI MUTLU BİR YAŞAM DİLEKLERİMLE... UMUDUM HİÇ KİMSENİN HASTALIĞININ MADDİ OLANAKSIZLIKLAR SONUCU DAHA KÖTÜ OLMADIĞI VE YANLIŞ TEŞHİSLERİN YAŞANMADIĞI YARINLARA...