TUT Kİ!

<ı>

Tut ki !..

Bakışımı karalığına hapsettim

Tut ki !...

Yüreğim kelepçelendi seninle

Tut ki !...

Dilim seslenişine takılı

Tut ki !...

Zaman devam-Hayat öldü bende…

Avuç dolusu hüzün düşüyor değdiğini bilip de gözlerimi diktiğim her yere. Tırnaklarımla kazıyorum dokunduğun her şeyi senden bir kalıntı bulurum ümidiyle.

Bir tel kırık saçın kalmış, sarıp sarmalıyorum Gönlümün borcusun !... Hazinem ellerimde.

Soluksuzum bu gece. Kâbus gömleğini giydiriyor. Yalnızlık başımda azılı bir bela, korkular ve ümitlerimse tezat birbirine. Üşüşüyor başıma yıldızlar, uzanmak istiyorum göklere. Bir kuş olup kanatlansam yetişebilir miyim yüreğine...

Kirpiklerimde bir ıslaklık, doluya tutulmuş sanki. Düşüyorsun. Düşerken karışıyorsun tenime. Tuzun derimi yağmalıyor. Sızlanmıyorum. Biliyor, görüyor, hissediyor, vazgeçmiyorum ziyanımdan…

Su değdirmek istiyorum yanan tenime, aralanıyor ırmaklarım. Ne sır veriyorum, ne ser… Yemin vermiş dilim. Kilitliyim. İşkenceler de bozduramıyor bu yemini. Bu gece yanmaktan kurtuluyorum sadece…

Ve aralanmış hayali ırmaklarımın koynunda, korkmadan, ah duymadan, yılmadan yine düşlüyorum, körebeliğimi…

En yakıcı alevlerim kenetlenir mi ki bu serabın serinliğiyle…

Tut ki !...

Yetmeyecek bu serap

Tut ki !...

Beden yara bere içinde

Tut ki !...

Canım can havlinde

Değmez mi bu canı yeniden sevmeye…