Tutunan(!)lar

Kimi zaman düşünüyorum da, insan dediğin iyi ya da kötü illa bir şey buluyor hayata tutunmak için. Hani böyle en amaçsız, en savunmasız, en kimsesiz, kısaca en hiçbir şeysiz olduğu vakit bile, aslında fark etmeden tutunduğu bir şey var zihninde.

Kimi sürekli görebileceği takdir duygusuna, kimi hırslarına, başarılarına, kimi elde edeceği güce, kimi elde edeceği bu güçle hükmedebileceği insanlara, kimi de hükmederken sömürüp güçsüzleştirdiği bu insanların bitmeyen acılarına, bağnazlıklarına ve cahilliklerine tutunuyor.

Bu tarz bir tutunmayı aklının ucundan dahi geçirmemiş bir kısım başka insan ise gidip gidip, her defasında  tam da aynı yerden üstelik, geçmişine tutunuyor. Geçmişine, anılarına, hatırladıklarına , hatırlamadıklarına, yaptıklarına, yap(a)madıklarına, söylediklerine, söyle(ye)mediklerine, 'keşke!' ile başlayan pişmanlıklarına ya da 'iyi ki yaptım!' larına tutunuyor.... Hatta bu bir kısım insan, çoğu zaman, şimdi var olmayan bu geçmişi, kafasında evirip çevirip yeniden kurguluyor ve kendi yarattığı bu geçmişin izini de yeni baştan sürüp, her defasında da kendine yeni pişmanlıklar buluyor. Sonra da bunlara 'şöyle yapsaydım'lar, 'böyle deseydim' ler ekleyerek, zaten aslında sadece zihnindeki bir kurgudan ibaret bu geçmişin yasını tutmaya başlıyor ve bu kez de zihnindeki geçmişten gelen yasa tutunuyor yaşamak için...

Evet, yanlış gibi görünüyor belki size ama, insan dediğin bu işte, yaşamak için illa bir şeye tutunmak istiyor...

Ya tutunamazsa?!!!

Sanırım bu soruyu dümdüz yanıtlamaktansa, uzun yıllar önce ölüm korkumu yendiğimi söylemek daha doğru olacak. Hem zaten bana kalırsa ölüm korkusunu taşıması gereken, ölecek olan değil, ölenin ardında kalacak olandır. Zira sonsuz bir bekleyişle sınanıp, sonu gelmeyecek bir hasretle kavrulacak, binlerce ağacın içinde bile nefessiz kalıp, masmavi bir gökyüzünün altında dahi olsa ruhundaki karanlığı seyreltemeyecek olan odur çünkü. Bitmeyecek bir acının öznesi, sonsuza kadar çekilecek çilenin istemese de çilekeşi olacak yine odur. Ölenle ölünmüyor, hayat devam ediyor gibi bir çırpıda söylenen cümlelerin içinin nasıl boş olduğunu, yaşadıkça tecrübe edecek olan bile o sonuçta! 

Efendim, ne dediniz?

Bunca şeyi söyleyen ben, tutunuyor muyum?

Bilmem, sizce?