Üç Nokta

sert topuk sesleri yitiyor derinde

ayan beyan ortada, kapanıyor perde

kifâyetsiz zamanda, sessiz çığlığı sürmede / hâlâ

anlamıyorlar, anlamıyorlar

eller kalkıyor, eller iniyor yeniden

bitmiyor oynanan oyunlar

bahtını virâneye süren insanoğlu

efsunlu güzellik sona ermede/ uyan

budaya budaya dallarını, kalmadı taze yaprak kokusu

kanıyor, nar çiçekleri kan

hiçbir şey eskisi gibi değil artık

gittikçe derinleşen bozkırı, elindeki bakıyye

ferah bir yer aramakta kendine

düş yorgunu, gamlı dünya

doymazların ağzında

her gün başka görürken kendini aynada

kin, nefret ve irin sızıyor gözünden

sıkışık soluğu göğsünde hırıldamakta

eksik kalmış masallarla, ömrü kısalan coşkuları görmüyorlar

sonu üç nokta karma / karışık

yerde ateş, gökte kül savruluyor, kopuyor vaveyla

savulamıyor bir türlü belâlar

karanlığın uzak köşelerinden aydınlığı çağıran

ve umudu tek diri tutan doğanın fırçasıyla

hayat sayıklamalarının sesleri yalnızca

el sürmeyince kimse, hangi gülü derebilirsin yoksul bahçede

dur bir düşün insanoğlu...

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....