Üç şehir...Hafiften demlendiğinde...

Olur mu?

Olmaz mı?


Akşam vakti...

Hafiften esen bir rüzgar...

Masa hazır...

Toplansan birkaç arkadaşla etrafında...

Hafiften gelse sesi müziğin...

Rakının ilk bardağında kurtarsan vatanı...

İkinci bardağında kurtarsan Feneri...

Üçüncü bardağında yorulsa rakı,

Bardağın buğusunda neler geçer aklından?


Misal,

Zamparalık desek...

Ne geçer aklından?

Rakı sofrasında...

Rakından bir yudum aldıkça yani.


Misal,

''Güzel olsun!'' dersen...

''Rakımla yudum yudum içeyim.'' dersen...

''Kara kaşında, kara gözünde kaybolayım.'' dersen...

Ben,

''İstanbul'' derim o zaman.

Güzelliğine derim...

Endamına derim...

İşvesine derim...

Gerdanındaki benine derim.

''Dikkat et! Çok yaklaşma, yanarsın!'' da derim.

''Razıyım, yanayım'' dersen...

''Sen bilin!'' derim.


Misal yine,

Dersen ki...

''Kafam dağınık, alsın toplasın beni.

Anlatsammm...

Dinlese...

Huzur verse...

Kapasam gözlerimi, uyutsa beni dizlerinde...''


Derim ki...

''Ankara'' o.

Dingin...

Sakin...

Sıcak...

Şefkatli...


Misal,

Desen ki...

''Su gibi olsun!

Su gibi aksın içime.

Kanayım doya doya...

Çağlasın serin serin...


Derim...

''İzmir bu!''

Ama...

Dikkat et!

Su ile oyun olmaz...

Ateşe benzemez...

Dikkat et!


Üç şehir...

Bir masa...

Rakı...

Sen...

Demlenme vakti...

Muhabbet vakti...


Şehiri şehir yapan, yaşayanlar...

Masayı ''sofra'' yapan muhabbet.

Rakı ''rakı'' yapan mezesi...

Adamı ''adam'' yapan ''hal''i...

İstanbul gibi...

Ankara gibi...

İzmir gibi...