Uçak yolculuğum

Kulaklarım uğulduyor... Başım dönüyor... Midem bulanıyor... Kendimi hiç iyi hissetmiyorum... Aman Allahım; bacaklarım tutmuyor... Benim değil sanki onlar... İç sesim, sürekli sakin olmamı söylüyor... Ama nafile... Dinleyen kim?

Büyük bir gürültüyle uçağımız havalanmaya başladı... Ve içinde koca bir ben... Sanki kimse yok... Oysa uçak tıklım tıklım dolu... Hiç yer yok... Sanmayın uçağa ilk binişim... Her seferinde, ilk gibi, aynı şeyleri yaşıyorum... Uçak, en üst yüksekliğe çıkana kadar... Sonra, bana bir rahatlık çöküyor ki, anlatılası değil, yaşanılası...

Bir de, türbülanslar beni mahvediyor... Başımı, sağdan sola çeviremiyorum... Robot gibi oturuyorum...

İnişe geçiyoruz anonsu ile, benim hallerim yine ve yeniden başlıyor... Ta ki, uçağın tekerlekleri yere değinceye kadar...

İzmir Havalimanındayız... Ohhh!... Çok şükür!....

Sabah, 8.20 de başlayan uçak yolculuğum; pardon, yanlış söyledim maceram demek istedim... 9.50 de sona eriyor... Diğer bir uçuş yolculuğuna dek...

Şu an evimdeyim... Ancak külçe gibiyim...