Uçurumun kenarında umut...

Hayatımdaki birçok şeyden korkarken, hatta belki o ansızın çıkagelen nefretten beni bir tek sen tutuyorsun umut. Sanki uçurumun kenarındayım. Öyle bir manzara var ki önümde, belki de kenarına yaklaştığım için bu kayalıkların; mutlu bile sayılabilirim. Buraya itilseydim eğer, belki öfkemin adresi de belli olurdu. Ama nafile be umut… Boşuna arıyorum sağı solu. Etrafımda beni buralara iteklemiş bir tek el ya da rüzgârında savrulduğum çalkantılı bir dil var mı? Bakıyorum. Nafile. Her yanım boş. Demek ben kendim geldim bu noktaya. Kendi adımlarımla ve kendi rüzgârımda… O halde öfkem de boş…

Geri dönebilir miyim? Hiç sanmıyorum. O halde… Sonu boşluğa da varsa adımımı atmalı mıyım? Uygun adım? Yoksa olduğum yerde kalmalı mıyım? Söylesene umut? Geri dönüşü var mıdır buradan bu yolun?

Bu kaçıncı yazım kendime? Çoktur. Saymadım. Bir sevgili dost vaktiyle yazılarımı kısa kestiğimi söylemişti. Kızmıştı da hafif. Bunu da kısa kesesim var aslında ama olmaz... Yani dediğimi bu kadarcıkta dahi anlayacak bir Allah’ın kulu vardır elbet. Ha üç cümlede, ha beş… Ne olacak dahasını yazdığımda? Daha iyi anlasa da tutup çekemez ki uçurumun kenarından beni. Hangimiz, kimi çekip çıkarabilmiştir kaderinden? Kader bu işte… Adı üstünde.

Kaderi kendimiz yazarız bence. Kendimiz de paşa paşa yaşarız. Tercihlerimizi belirlemekle temellerini attığımız ah o sevgili kaderimiz… Cilveli bir hatunun adama ettikleri gibi, kedinin fareyle dansı misali oyuncudur vesselam. Bir de bakmışsın ki tuhaf oyunlarda, tuhaf rollerde geçip gider ömrün. Yolların birbiri ardına arkanda kalırken, aklın fikrin oyunu doğru oynamakta olmaz mı? Benim de öyle oldu işte. Önüme baktım hep. Öyle dememişler miydi? “İleriye bak. Geçmişin seni bir ele geçirirse bırakmaz ha!” Durup geriye bakmadım ben de. Geride neler bıraktığım çok da umurumda olmadı. Maksadım ileriye gitmekti. “Tercihim budur benim kader!”

Yolun sonuna varmışken hazır, manzarasına şöyle bir dalsam uçurumun? Tadını çıkarsam kendi rüzgârımın? Biraz daha beklesem olmaz mı umut? Güneş batarken buraları daha bir güzel olacak. Hem aşağıda neler var belli mi olur? Bakarsın yara almadan inerim aşağıya. Öyle birden paldır küldür olmayıverir belki düşüşüm. Olur ya… Hızlı adımlarla koşarım belki. Bir çırpıda bitiverir bu kâbus. Yukarıdan göründüğü kadar güzeldir aşağılar elbet. Yeter ki sen yanımda ol umut. Sen olmazsan ben bu yolu atlatamam.