Uçuyorum Gene...

Sebep yokken, hani "Ortada fol yok, yumurta yokken" uçtuğunuzu, ayaklarınızın yerden kesildiğini hissedermisiniz?

Lütfen, evet deyin :)

Bir kaç gündür içimdeki haylaz çocuk ve kelebek oynaşıp durmakta. Uyanır uyanmaz muzurca bir gülümseme ile "Günaydın" diyorum kendime. Oğlumla okul-iş yolunda tanıdık-tanımadık herkese laf atmak geliyor içimden. Zamanı düşünmeden martıları, serçeleri, güvercinleri, köpekleri seyretmek, onlarla konuşmak, çantaları bir tarafa fırlatıp nemli kumlarda oturmak, koşmak istiyorum.

İşyerimdekiler alışık bu hallerime, orada daha özgür bırakıyorum çocukla, kelebeği. Ben haylazım ya, arkadaşlarım da haylaz gözüküyor gözüme. Öğlen arası koridorda seksek oynuyorum taşım olmadan, kağıtlardan top yapıp arkadaşlarıma pas veriyorum, odaları müsait olduğunda "Uyumayalım beyler,bayanlar. Canlanın, canlanın" diye sataşıyorum onlara. İşyeri olmasa görecekler onlar ama işte, şükretsinler ki işyerindeyiz. Yoksa saçlarını çekip, kaçmak geliyor içimden.

Yürürken basmıyorum sanki! Kelebek uçuruyor beni.

- Eeee bir günlük haylazlık yeter, artık ayrılalım, diyorum çocukla, kelebeğe.
- Biz mutluyuz, gitmeyeceğiz, diyorlar.
- Sizin yüzünüzden karizmam sıfır ( bu lafı da hiç sevmem ya), kaç yaşında kadına yakışır mı? diyorum
- Karizman seni bizim kadar mutlu ediyor mu? diyorlar.
Bir düşünce alıyor beni!
En mutlu anlarımı düşünüyorum...
Sahi!
İçimdeki çocuk ve kelebekle yaşamışım o anları...

Çocuk baskın çıkıyor, yüzüme o muzur gülümsemeyi yerleştiriyor yeniden. İtiraz bile edemiyorum.
- Ne zaman ayrılacağız? diye soruyorum.
- Gerçekten istiyormusun? diyorlar.
- HAYIR.....

Ben, çocuk ve kelebek!

Çoğu zaman onlarla olsam da, arada Ağır Abla'nında ortaya çıkması gerekiyor :(((

Ama olsun!

Şimdi uçuyorum ya !!!

19/10/2007