Uçuyoruz mutluluktan...

“Benim çok iyi arkadaşlarım var, her gün birlikte gezip eğleniyoruz. Arada biraz da çapkınlık, anlarsın ya! Ben mutlu olmayayım da kim mutlu olsun.”

“Ay benim bir sevgilim var çoook tatlıııı, o nedenle çok mutluyum.”

“Ay benim iyi bir kocam ve çocuklarım var, mutluyum onların varlığıyla.”

“İyi bir işim ve iyi bir kazancım var, çok mutluyum.” gibi uzar gider insanlara sorulduğunda mutluluk nedenleri.

Mutlu olmanın yolunu anlatan bir şarkı da vardı bir zamanlar dillerden düşmeyen “Bir sen, bir ben, bir de bebek…” diye... Oh ne ala, ne ala…

Sahi, nedir mutluluk, nerede bulunur, neye benzer, yenir mi, içilir mi, nasıl mutlu olunur? Bizi mutlu eden sadece hayatımızda olan kişiler ya da maddi kazançlarımız mı? Şayet böyleyse biraz sıkıntılı. Zira “Duvara dayanma yıkılır, adama dayanma ölür” diye bir atasözümüz var. Maazallah bizi mutlu eden kişiler bir gün hayatımızdan çıktığında, ya da o çok önemli işimizi kaybettiğimizde ne yapacağız? Demek ki mutlu olmak için başka şeylere de ihtiyacımız var.

Mesela çevremiz yangın yeriyken bizim mutlu olma şansımız var mı?

Bence mutluluk geniş çerçevede, uygun çevre koşullarının da oluşması ile kalbimizle beynimizin koordineli çalışması sonucu elde edilen en üst insani bir boyuttur.  Bu boyuta ulaşmak için de yaşamımızda öncelikle iyiliği, doğruluğu, adaleti, insan sevgisini öne çıkarmamız gerektiğine inanıyorum.

Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) 2016 yılına ilişkin "Yaşam Memnuniyeti Araştırması" yapmış. Bu istatistikte belirtildiğine göre kendini mutlu addedenlerin çoğunluğu gençler ve okullaşmayanlarmış ve mutluluk katsayımız artmış.

Çok ilginç geldi bana bu tespit.

Okullaşmayan insanlarımızın hayattan beklentilerinin fazla olmadığı için kendilerini bulundukları ortamda mutlu olarak ifade etmiş olabileceklerini düşünürken, gençlerin mutluluğunu anlamakta zorlandım.

Ülkemizde kâbus gibi geçen 2016 yılının ardından, 2017 yılı da hiç iyi başlamadı. Sınırlarımızda sorun bitmiyor. Şehit habersiz neredeyse gün geçmiyor. Başta terör olayları olmak üzere işsizlik de almış başını gidiyor. Gelecek iyi mi olacak, kötü mü olacak kaygısı tavan yapmış. Acaba diyorum, gençler gelecekten umudu kestiklerinden, beklentilerini minimum seviyede tuttuklarından mı kendilerini mutlu addediyorlar? Yani beklenti ne kadar az ise mutluluk katsayısı mı artıyor? Elbette tüm bu sorulara cevap verecek donanıma sahip değilim. Sadece aklıma takıldı ve paylaşmak istedim…

Şayet durum böyleyse yazık ülkeme.

Oysa gençlerin yemyeşil umutları olmalı önlerinde ve umuda ulaşma ihtimalinin yüksekliği mutlu etmeli onları.

Gelecek endişesi taşımadan yaptıkları en az on yıllık planlar mutlu etmeli.

Her şeyden önemlisi güvenlik kaygısı duymadan, özgürce yaşamak mutlu etmeli gençleri.

Tüm bunlar sağlandığı halde doyumsuzluktan mutsuzum diyen olursa da şımarıklıkla suçlanmalı.

Görüldüğü üzere ülkemizde yaşanan her türlü olumsuzluğa rağmen mutluluğu yakalamış ender toplumlardanız…

Allah mutluluğumuzu daim etsin…25 Şubat 2017