Ucuz çocuklar ülkesi

Benim çocukluğumda okulumuzda "etüde kalma" diye bir kavram yoktu. 

Ne anlama geldiğini sorsanız eminim bilen de olmazdı.

 

Her evde ya iki, bilemediniz en fazla 3 çocuk vardı. Okul zili çalınca çantamızı kaptığımız gibi doğru eve koşardık. Çanta bir yana önlük bir yana atılır sokakta oyunlar oynardık.

Herkes herkesi tanırdı.

 

Tüm bunlar sanki hiç yaşanmamış gibi çok çok geride kaldı.

Biz de "ön teker" çok önemlidir malum. İmam cemaat ilişkisi de keza... 

Biri nereye giderse peşinden herkes oraya. Allah muhafaza, imam os.urursa cemaat s.çar bile...

 

Bizler çok kıymetli idik ama oyuna dalınca yemek yemeyi unuturduk. Ya da bilirdik ki birazdan ya annemiz ya komşu teyze mutlaka arkamızdan bize birşeyler getirirdi. O getirmezse eve çağrılan çocuk ellerinde annesinin gönderdiği mis kokulu puaçalarla gelirdi.

Bunlar bugünün çocukları için masal gibi.

 

Bakkal amcalar, herkesi koruyup kollayan mahallenin abileri...hepsi geride kaldı.

"Artık devir değişti" muhabbeti oldu tüm bunlar. Çocukları en güvendiklerinden korumamız gerekecek kadar bozulduk.

 

Anne iş yerinde huzursuz, baba yarınından güvensiz. Çocuklar Allah'a emanet.

Hele de çok kardeşseler. Üstüne üstlük düşük geliri ailelerde bu sayı nedense hep ters orantılı. Birini doyuramazken beş çocuk neyin nesi?..sahip bile çıkamıyorlar.

Anlamak mümkün değil. Zira ön teker öyle buyurdu. İnanıyorlar ona. İmanlılar.

Yeter ki, müslümanım de... Ne dersen inanmaya hazır bir kadro var. 

 

Yanlış yaptıklarını yaşayarak öğrenecekler, yapacak birşey yok. Çünkü ne desek boş. Üstelik kötü olan yine biz yine biz. Çünkü onlardan değiliz inanmıyoruz, inandıklarına...

Kendi tekerlerimiz var, binmiyoruz kayıklarına.

 

Ancak çocuklar hepimizindir. Geleceğimizdir, sahip çıkmalıyız. Tüm çabamız bunun içindir. Derdimiz çıkıntılık yapmak değil. Ah bir inandırabilsek.

Gelmiyoruz işlerine.

Bizim kadar kıymetli değiller artık. Atılıyor, satılıyor hatta hatta öldürülüyor çocuklar, geleceğimiz... Hem doğurup hem sahip çıkmıyorlar. Kaybedilmiş bir nesil geliyor. Hiç şakası yok.

Kindar olacakları da kesin. 

 

Yapılan yatırım kadar cevap alırsın, toprak gibidir çocuklar. İlgi ister, sevgi ister sevildiğini bilmek, görmek ister. Eğitim ister. Hoyrat ellerde heba olup gidiyorlar.

Parça parça yüreklerimiz. 

 

Çocuğu olmayan anneleri düşünüyorum. O biriciğini ne yurda verirdi, ne de kırk sevgiliye feda ederdi. Ucuz oldu çocuklarımız vesselam.

 

Ektiğimizi biçeceğiz unutmayalım... Çocuklarımızı da geleceğimizi de yok ediyorlar.

Saime Eren