Üflediler geçti

Dostluk ve düşmanlık kavramları üzerine kafa patlatacak yaşı çoktan geçtim...

Geçen gece, alengirli cümleler kurmayı seven bir büyüğüm, muhabbetin en olmadık yerinde patlattı yine;

“ Dostlarını bilirsin ama düşmanlarını asla!”

Dost ne?

Düşman ne?

Sosyal hayatta uç olabiliyor muyuz o kadar?

Biri sorduğu zaman, çarpım tablosunu ezbere okur gibi; dostlarımızı ve düşmanlarımızı ekleyebiliyor muyuz arka arkaya?

Zannetmiyorum!

Ortalama yaşıyoruz daha çok...

Arkadaş, kanka, yakın olabiliyor ama dost olamıyoruz!

Rakip, dargın, kavgalı olabiliyoruz ama düşman olamıyoruz!

Belki de büyük ülkeler gibi olduk, ne dersiniz?

Dostlarımız yok, çıkarlarımız var!

Düşmanlarımız yok, rakiplerimiz var!

&&&

Kıvırma payına yaptığımız gecekondulara saklansak da, yıkım ekipleri kapıya dayanınca değişiyor her şey... Çatıdan dozere kiremit atsan ne olacak birader?

Molotof olsak cürümümüz kadar yer yakarız!

Hissettiklerimizin adını koyamıyoruz onu demeye çalışıyorum...

Takılıyor, çıkıyor, sevgili olamıyoruz!

Birlikte yaşıyor, karı koca gibi davranıyor, gözümüz kesmediği için evlenemiyoruz!

Beklemekten sıkılıp ilk gelen görücüye taktırdıysan yüzüğü...

Ananın bulduğu kız, açtıysa gözünü... O başka!

&&&

Boşluğa düştüğümüz zaman sorguluyoruz değil mi?

“ Hayat nedir?”

Yazayım;

Biraz alkol, biraz duman... Toz, toprak, kül velhasıl...

Birkaç yeni çıkmış kitap daha...

Kahramanı olduğumuz bir iki film belki...

Çokça kendini avutuş...

Kılıflar, kulplar hissiyata göre...

Satılış... Gerisi mecburen felsefe!

Anlama çabaları!

Empati yalanları...

Sempatik dolduruşlar;

O meşhur bardağın dolu tarafı, pozitif kan gurupları...

Cam kırıkları, kâğıt kesikleri, çakıl taşları...

Mecburiyetler sonra... Tökezlemeler, diz çökmeler, yalvarırken ayakta kalma çabaları!

İçimdeki çocuk, aynadaki adam, madamın bakire çırpınışları...

Özendim...

Gıpta ettin...

Kıskandık...

Yaşadılar, izledik...

Gönlümüz uf oldu, bağrımıza üflediler geçti...