Uğurlar olsun Celbi (Celal Abi)!

İzmir’in Karşıyaka’sında 70’li yıllarda genç olanlar muhtemelen kendisini tanırlar; şahsen tanışmamış dahi olsalar Tarık Akan’a benzerliğinden dolayı hatırlarlar, hele ki Bostanlılılar!

Yakışıklılığı edebini bozmamış insanlardandır kendisi, yüreği daha yakışıklı olduğundandı sanırım bunun nedeni; zira insanlarla olur olmaz hesap görmesine ya da yeltenmesine hiç rast gelmemiştim! Yürek işidir bunlar, bilirsiniz, çetrefilsiz bir yürek başka yürekleri yok yere incitmek istemez!

Öyle biridir işte Celal Abi!

******

Son haftalarda bir arasam diyordum, ne çok sevinir, denk gelmedi… Denk getiremedim demek daha doğru, az biraz vakitli saatlerde aklıma gelseydi… Vakitsiz saatlerde yaşayan benim, sabahın bilmem kaçında yat, gündüzün bilmem kaçında kalk; yapılacaklar, onlar, bunlar… Oldu sana gecenin bilmem kaçı! Ehh, artık yarın ararım!

Yarının yarını oluyor, olmaması gerektiğini bilmeme rağmen, öteleniyor, erteleniyor!

İç sesimi dinlemeyi öğrenmiştim, son haftalarda az biraz depresif durumda olduğumdan kafamı kumdan çıkaramamışım, ne kötü!

İç sesime de kulak tıkamaya başlamışım, çok fena!...

Bedelini de ödüyorum şimdi… Müstahak bana!

******

Annem anlatır, tuttuğum gibi dövmüştüm bir çocuğu! Aaa, niye anne?

Celal’e taş atmıştı mahalleden bir çocuk!

Hala kalbi, ailenin ilk torunu, ilk göz ağrısı…

******

Halasına nasıl söyleriz diye düşündük durduk, yaşı ilerlemiş, ailenin tek büyüğü kalmış Gülhan Hanım…

Hayata tutunmasına hep gıpta ile baktığım kadın! Annem!

******

Celal Abim, Celal İpekpula, bir kalp krizi ile gidiverdi sokak ortasında, Karşıyaka yalısında!

Sevenleri çoktur, bilirim, çoğunun çoktan haberi de olmuştur, eminim, yine de gözyaşları arasında bildirmek isterim: 7 Nisan 2010, Bostanlı Beşikçioğlu Camisinden öğleden sonra uğurlayacağız mutlu olacağına inandığımız mekanına…

******

Celal abim, söylenmedik şeyler insanın içine en çok işler; Seni çok seviyorum!..

Mutlu ol gittiğin yerde...

Gülgün Karaoğlu

Nisan,07/2010