Ukala insanlar

Yazmak ne kadar masumane bir olay. binlerce yazı yazan, fikirlerini belirten insan var. Neden günlük hayatta bundan kaçınıyoruz? Yazarken dikkat ettiğimiz kadar, konuşurken neden dikkat etmiyoruz? Doğru cümleler kuramıyoruz, öfke saçıyoruz.

İnsanı ele veren en önemli etken mimikler ve jestler. Gözlerdeki bakışlar, hafif çatılan kaşlar, dudak kenarının yukarı veya aşağı devinimleri, baş hareketleri, ellerin, kolların, bedenin hareketleri... Beden dilini okumak felaket birşey ve beden dilini kullandığının farkına varamayanlar daha da felaket.

Konuşurken, birşey anlatırken, bedeni tam tersini söyleyen insanlarla karşılaştığım zaman, önceliği beden diline veriyorum. En çok o hafifçe kalkan kaşı ve alaycı bakışları sevmiyorum. Hani şu ''ben herşeyi bilirim, en iyi benim'' havası var ya beni deli ediyor.

Zamanın sürekli değiştiğini, geçilen yollardan iyi veya kötü bütün insanların geçtiğini bu insanlar ne zaman anlayacaklar. Herkes dünyayı kendi keşfetmiş gibi davranıyor. Sanki ilk defa onlar konuşuyor, onlar yürüyor, onlar görüyor, onlar biliyor...

Kendini beğenmiş ve ukala olmak nasıl bu kadar değer görüyor? Matah bir şeymiş gibi pazarlanıyor? Fesatlık ne kadar kötü bir hiski insanı insan olmaktan çıkarıyor?Hırs... Neyin hırsı? Toprağın altına girince, eriyip gidecek bir bedenden başka neyimiz var ki, yanımızda götüreceğimiz?

İnsanlar ne zaman anlayacaklar bu dünyada misafir olduklarını?