Ülkemin CV çöplüğü insan kaynakları siteleri ve çalışanların gerçek hayatları

Türkiye'nin en büyük gıda şirketlerinden birinin CEO'sunun yöneticisi asistanı arkadaşımla kahve içiyoruz mesai arkadaşlarıyla birlikte şirketin kafeteryasında. Espressolarımız geldi aroması mükemmel. Masamızda firmanın değişik birimlerinde çalışan profesyoneller. Hepsinin yüzünden günün mevcut stresini okumak mevcut. Neler yapabiliriz diye konuşuyoruz. Ekonomiden, iş dünyasından, sağdan soldan konuşuyoruz.

Bir ara konu eleman alımına geliyor. Ücretler piyasaya göre nispeten iyi bizde diye söze başlıyor arkadaşım. Tabi alt kadrolar için taşeron kadroları hesaba katmazsak diyede ekleyiveriyor. Insan kaynaları departmanındaki arkadaşıyla sohbetleri esnasında aldığı bilgiyi benle paylaşıyor. 2011 de 1200 pozisyon açılmış. 750.000 başvuru gelmiş.  İnsan Kaynakları kısmında 748.800 CV aktif olarak bekliyormuş. 750.000 ne demek. Türk Silahlı Kuvvetleri kadar büyük bir topluluk. Hepsi eğitimli, hepsi potansiyeli ve beklentileri olan 750.000 birey. Firma için ise kaba bir tabirle, Üretim faktörünün dilimizdeki karşılığı olan mal. :) Ham madde.

Türkiye'de faaliyet gösteren kariyer sitelerindede durum hiç farklı değil. Her birinde maksimum 200.000 pozisyon 10.000.000 aday.

Türkiye'de ki mesleksiz birey yetiştiren yüksek ögretim sistemleri, yüksek işsizlik, göç, terör, Türk aile yapısının ve Türk düşünce yapısının iş hayatıyla örtüşmemesi sonucu ortaya çıkıyor bu bilanço.

Diğer şirketlerde durumun bundan aşağı kalır yanı olduğunu sanmıyorum. Türkiye'de 2001 yılından beri işveren rantı var malesef. Bir tarafta zenginleşen, yatlar, uçaklar, lüx araçlar alan işveren ve patronlar. Diğer tarafta küçücük maaşlı bir işe girmek için, emek, zaman ve para harcayan milyonlar. Beklentileri son derece küçük. Başınısı sokabileceği ve rahat edebileceği kendine ait bir ev,  bir araba belki de çocuğuna bir oyuncak, kardeşine cep harçlığı, annesine bir pardesu, babasına veya kendisine bir cep telefonu almak için herşey.

Ne yazık ki, bırakın bunlara sahip olup iyi bir hayat yaşamayı zamanla borç sarmalı. Trajedi, intihar, depresyon...