Ulu bir ağaç ve binlerce fidan

Ankara Bahçelievler’de Akdeniz Caddesi üzerinde bir park vardır. Otuz yıl önce buraya geldiğimde de vardı. Eskiden burada Ankara’nın derelerinden birinin aktığını, o dere ıslah edildikten sonra bu parkın yapıldığını anlatmıştı, o zamanları bilen bir hocamız. Ağaçların da o derenin çevresindeki ağaçlar olduğunu söylemişti. Parkın içinde ulu ağaçlar vardır. Kalın gövdeleri, gökyüzüne uzanan dalları ile görkemli görünürler. Son yıllarda artık yaşlandıkları için o ağaçlardan bazılarını kestiler, zamanı gelince canlıların bir sonu olduğunu biliyoruz.

Bahar geldiğinde bu ağaçların çevresindeki çim alan üzerinde binlerce fidan büyür, belli ki ağaçlardan tohumlar yere dökülüyor ve çimler için sürekli sulanan ve gübreli alanda büyüme şansı buluyorlar. O kadar güzel bir görüntüleri oluyor ki, sanki bir süre sonra bir orman oluşacak orada.

Baharda birgün bir çim biçme makinası geliyor ve çimlerle beraber o fidanlar da yaşamlarının baharında kesiliyor. Çimlerin kaderi zaten hep biçilmek ama o minicik fidanlara acırım her bahar. Düşünürüm, acaba o fidanlar sökülüp bir yerlere dikilse büyür mü, diye. Her yıl o parkta biçilen fidanlardan bir küçük orman olur. Ağaçtan da anlamam ki, benim için ağaç ağaçtır ve hepsi güzeldir.

Parktaki fotoğrafları 2001 yılında çekmiştim. O yıldan çok öncelerden buyana her yıl o fidanları gördüğümde Çankaya Belediyesini arayıp o fidanlarla ilgili birşey yapılıp yapılamayacağını sormaya karar veririm. Ben henüz bu kararımı gerçekleştirmeden çimlerle beraber biçilirler ve ertesi yıla ertelerim bu girişimimi. 2001’de çektiğim fotoğraflarla bir mektup yazıp e-posta ile göndermeyi planlamıştım. Fotoğraflar kalabalık fotoğraf arşivimin içinde saklanmışlar yıllarca. Sonraki yıllarda da çektim defalarca, onlarda bir yerlerde saklı bekliyorlardır. Aslında ben o fidanları çok önemsememişim. Önemsemiş olsam bu kadar ertelemezdim.