Ummuhan Yenge

Sıcak, nemli bir Muğla akşamı. Ummuhan Yengelere iftar yemeğine davetliyiz..

Ummuhan Yengemiz 45-50 yaşlarında, tatlı şehla bakışları olan, esprili bir kadın. Recep Dayı' ya da oldukça düşkün. Recebine öyle bakar. Recep Dayı da o gözlerle Ummuhan Yenge'nin nereye baktığını bilir.

Akşam üstü kızımı parka götüreyim dedim. Her zaman ki gibi mahalleliyi topladım başıma. Parktaki teyzeler :

- Gelin, kime geldin?  deyip bir yandan da beni süzüyorlar. Kafalarındaki gelin tiplemesine hiç uymuyorum. Oraların alışık olduğu bir tarz değil benimkisi. Burnumda hızma, gözünde güneş gözlüğü, havalı bir kadın. Ama o görüntüye göre gayet sıcak bir kadın. Teyzelerle sohbet ederken gözüm adını sonradan öğrendiğim Hatice Ebe'ye takıldı. Nasıl takılmasın. Ebem 85 yaşında spor yapıyor. Başında yazması, ayağında şalvar. Spor aletlerinin üstünde bir ileri, bir geri.

O kısa sohbetten sonra geldi iftar zamanı. Bizim Ummuhan Yenge sofrayı hazırlıyor. Birden bir şangırtı koptu.Ardından:

- Gavurun İrecebi. Sürahinin kapağını niye kapamadın? dedi incecik bir ses.

Meğerse bizim Recep Dayı. Sürahinin kapağını kapamayı unut. Sürahi düş yere. Kapak elinde. Ummuhan Yenge sayıyor. Bir yandan bize bakıyor. Kime baktığı belli değil.

Allahım millet deliye biz akıllıya hasret diye gülerken yanımda Seher bitti. Seher 16 yaşlarında mongol bir kız çocuğu. Seher'in arabadan inmesiyle yanaklarıma yapışması bir oldu. Meğerse Seher güzellerin yanına otururmuş. Şüphelenmedim de değil. Acaba güzelliğim mi, deliliğim mi çekti bilemiyorum.

Seher bir şeyler anlatıyor. Ben yarısını anlıyorum, yarısını anlamış gibi yapıyorum. Seher durup durup benim kayınvalideyi gösteriyor :

- Ana kaka, sen güzel, diyor.

 Seher ne tatlıydın ya! Keşke senin gibi saf ve masum kalabilseydik.

 Var arkadaşlar var. Ben de bir şeyler var. Çekiyorum...

Madam  Butterfly (Ebru Daşdemir)