Umut... umut... umut...

Sevgiler biraz kızgın, biraz kırgın, biraz mutlu, biraz umutlu... Cam kırıklarının arasında sevda hikayeleri. Etrafımda ilişkiler, yanlış olduğunu bile bile sevmeler, hayal kırıklıkları, umutları sonuna kadar yitirmeler. Fakat sabırla, hüzünle beklemeler. Yanıbaşındakini göremeden sevdayı uzakta aramalar, yasak ilişkiler, karşılıksız sevmeler. Her şey birbirine girmiş kısaca. 

En saf sevgi, en temizi yaşanmamış henüz. Doğmamış koskoca gözlü, ışıl ışıl bakan sevgi. Bu kadar karışıklığın, kötülüğün, pisliğin içine düşmek istememiş. Yok. Henüz gökkuşağına asılı kalmış. Korkuyor doğmaktan, yitirmekten korkuyor güzelliğini. Temiz bir yer arıyor ama bulamıyor. Daha değil, şimdi olmaz. Kuşların yanında, bulutların ardında, gökkuşağının en canlı renginde, bekliyor orada. Asılı kalış, bekliyor. 

Gidelim! Deniz kenarına. Çığlık çığlık martıların yanına. Hırçın rüzgar yüzümüzü okşasın, azgın dalgalar içimizi ürpertsin, şehrin bütün yorgunluğunu uykuya bıraktığı, yorgun ışıkların aydınlattığı, kimsenin olmadığı, sadece karanlığın olduğu sokaklara gidelim. Huzurlu bir adaya, unutulmuş, keşfedilmemiş doğanın iç içe girmiş yeşilliğine... Sadece kuşların, güneşin olduğu ormana gidelim. Henüz doğamamış, gökkuşağına asılı kalmış, saf, tertemiz sevgiye gidelim.