- Kategori
- Şiir
Umut...
Bir mum ışığında aradım seni…
Gözlerimi açmadan zorlaya zorlaya iz sürdüm peşinden…
Denemeye çalıştım sensizliğimin her anında seninle olmayı…
Elimi tutmanı beklerken buldum gözlerini ve kaybolan umutlarımı…
Ne zaman geleceğinden bihaberken, sensizlikle yüz yüze kalakaldım…
Derinliği belli olmayan denize, içimde kalan parçanı savurdum karanlıkta…
Ne zamanı bildim, ne de zamansızlığımı, yalnızca sendin her şey…
Kaçmayı da gördüm ardında ama kaçamayıp döndüğünü de…
Bu defa da döneceksin zannederken, yok oldun penceremin alabildiği uzaklara…
Adının geçtiği her cümleyle irkilen bedenime mi saklandın, yoksa hep orada mıydın bilinmez…
Sadece özledim ellerini, bana dokunurken içime geçirdiğin büyüsüyle birlikte…
Yaşamaya başlamıştım oysa seninle ben, nerden geldiğini görmeden birdenbire…
Şimdi yenilemeye çalışıyorum silinen yüzünün her parçasını hafızamda…
‘Terk edemem ki, sadece giderim ama dönmek, dönebilmek umuduyla’ derken sesini anımsıyorum…
Belki de kelimelerinin güzelliğinde kalan cümle benim sonumda kalan…
Verilen söz müdür, yoksa temenni mi? Bilemem…
Yalnızca yaşamam ve görmem gerekir…