Umut Etmek Onun İçin Savaşmaktır...

Ne olursa olsun umut etmek öğretildi bizlere…İyi ki öğrettiler yoksa çoğu şeyle nasıl başedeceğimizi, ne yapacağımızı bilemezdik..

Radyoyu açtığımızda sevdiğimiz şarkının çalmasını, eve giderken köşe başından sevdiğimizle karşılaşmayı, akşam ondan mesaj gelmesini, hastalığımızın geçeceğini, eski güzel günlere döneceğimizi ya da ilerleyen zamanlarda her şeyin daha iyi olacağını umut ederek hayatımıza devam ederiz.

Umut; insanı besleyen, iyi olduğunu, olacağını hissettiren insanı daha da sağlamlaştıran bir duygudur. Bazen olmayacağını bildiğimiz işlere bile belki olur diye, umut ederek beliyoruz.

Umutsuz olduğumuzda, içimizde kalan son umut zerreciklerini bazen kendimiz bazen etrafımızda olan insanların desteği ile o son umut zerrecikleri kocaman oluyor. Bize hiçbir şeyin imkansız olmadığını fısıldıyor. Umut etmenin güzelliği ile tanışıyoruz.

Bazen umutsuzca bu iş olmaz, hastalık sona yaklaşmış iyi olamam, denirken içimizdeki umut denilen şey bunun son olmadığını savaşmadan yenilmenin aptalca olduğunu, en azından deneyerek başarabilme olasılığımız olduğunu unutmamamız gerektiğini söylüyor. Biz de kendimizi bırakmadan savaşıyoruz. Umut kırıntıları ile derdimizi dermansız bırakmıyor ve çaresizken çaremizin kendimiz olduğunu anlıyoruz.

İmkansız denileni umudumuzla başarıyoruz…