Umut fakiriyim ama bekliyorum...

Hayal zenginliğimle umut fakirliğimin kardeşçe yaşamasına ev sahipliği yapıyor çok zamandır bedenim. Gerçekleşmeyecek yüzlerce, binlerce hayal sığdırıyorum boş geçen günlerime, geriye kalan zamanlarda umutlarımın gerçeğe dönüşmesini beklemekle geçiyor. Bütün hayallerim, bütün umutlarım sensin; bu aklıdan hiç çıkmayan tek gerçeklikti benim için. 

Bazen çok kızıyorum kendime, seni hiç tanımamalıydım, hiç hayatıma sokmamalıydım seni diyorum. Bile bile intihar etmek gibi birşeydi seni sevmek, sende yeni bir hayatın başlayacağına inandığım için hiç korkmamıştım, bir an bile tereddüt duymamştım intiharı seçerken, seni severken. Sende yeni bir hayatın başlayacağına inanmıştı. Nasıl kandırdın beni bilmiyorum, belki edalı bakışlarınla, ya da hasta çocuğunu iyileştirmeye çalışan bir anne şefkatiyle bana yaklaşmandı beni etkileyen. 

İlk zamanlarda çok önemsememiştim bir kaç gün yatıp dinlenirsem geçer diye düşündüğüm ateşli bir hastalık gibiydin benim için, yani ben öyle sanmışım. Beni kaybetmeyi seçtiğin gün anladım ölümcül bir hastalıkla boğuştuğumu. 

Seni bu kadar seviyorum diye kollarını iki yana açmış masum çocukların bakışlarıyla beklemiştim bana sarılmanı. Bütün bedenimle seni içime çekmeye hazırken başka bedenlere hayat vermeye gidişinle yıkmıştın beni. Bütün umutlarımı bütün hayallerimi de alıp götürmüştün peşinden. Bir daha geri gelmeyeceğini bildiğimiz arkasından rıhtımda buğulu gözlerle el sallayan sevgililerin hüznüyle bütün acı gerçeklikleri bana bırakarak gitmiştin. İşte o an nefret etmeye başladım senden. Sen hiç bir zaman bilemeyeceksin kavuşamayacağını bile bile sevmeyi, hiç bir zaman bilemeyeceksin gidenin arkasından boş bakışlarla ağlamayı ağladığımı. 

Kalemimi kağıda dokundurduğum her an bir şeyler kopuyor içimden. Seni yok etmeye çalştıkça parça parça büyüyorsun içimde. Görüyorsun yine kaybediyorum kendimi. Sana olan nefretimi yazmak için elime aldığım kalemim sana aşk sözcükleri fısıldıyor. Sen bir melek misin yoksa? Öyle misin bilmiyorum ama her geçen gün daha çok bağlanıyorum sana ailem, arkadaşlarım hiç bir şey ifade etmiyor benim için. Hatta kızıyorlar bana hala seni sevdiğim için ama bilmiyorlar ölümcül bir hastalıksın benim için. 

Belki senin bu yazdıklarımdan hiç haberin olmayacak, hiç okumayacaksın bu satırları, okuduğunda önemsemeyeceksin belki de ama ben yine de severim seni, yine de kalbimi sana veririm, her zaman ölümü göze alırım senin için. Hayal zenginliğimle umut fakirliğimin kardeşçe yaşadığı bedenimde bekleyeceğim seni.