Umut

Umut: Nefes adığım sürece umudum var. Hristiyan Dininin “umudu” niçin hep ön planda tuttuğunu gittikçe biten umutlarımın acısıyla kıvrandıkça daha iyi idrak edebiliyorum. Umut ya da ümit! Hep denmez mi “insan umutlarla yaşar.” Ne kadar yerinde bir söz. İsa da bu gerçekliği can gözü ile kavramış olmalı: “Hoffnung” ...

Bir insanı bitirmek mi istiyorsunuz, önce ona umut verin! Bu, ucu açık bir umut olsun: Yüreği ile duyguları ile tasdiklediği, arzuladığı bir umut. Sonra sinsice, insafsızca; onu hırpalayarak, hatta yüzüne pis pis sırıtarak verdiğiniz ya da sunduğunuz umudu geri alın. Yani yüreğini, duygularını tahrip edin. Umut ışığı ile aydınlanan ruhunu, birden bire zifiri karanlığa salıverin...

Ve seyredin bir insanın bitişini; nasıl bitirildiğini....

Yarınlara umularımızla uyanırız hep. Bir şeyler umarız. Genelde kendi adımıza iyi olduğunu düşündüğümüz şeylerdir bunlar, ya da iyi sandığımız şeyler.

Umutsuz, karamsar bir insan, ne diye uyanmak istesin, daldığı, başka alemlere yelken açtığı uykusundan?

Bizleri hayata bağlayan en güçlü etkenlerden biridir umut. Belki bu sebeple, en küçük bir yeşil ışık, hemen umuda dönüverir yüreğimizde. Kaçamak bir bakış, hoş bir gülümseme, şuh bir kahkaha, tatlı bir söz... Hep umudun filizleridir.

Hep bekler dururuz bu küçük imaları, yaşama daha bir candan bağlanalım diye, yarınlara sevgiyle, aşkla daha büyük umutlarla uyanalım diye.... Nefes alıyorum, yazıyorum. Öyleyse, bütün çıkmazlarıma rağmen hâla umudum var. Korkuyla içiçe kenetlenmiş bir umut bu. Olsun. Öyle veya böyle. Umudum var. Korkunun kıskacına yakalanmış da olsa, yüreğimi deli gibi çarptırmasa da, solgun ve fersiz de olsa umudum var.

O küçücük umut kırıntısı işte beni hayata bağlayan.

Bekliyorum, korkunun korkulacak bir duygu olmadığı hakikatini kavrayacağım anı. Bekliyorum, umudun korkuyu sevince çevireceği anı.

Dum spiro, spero.

Süleyman Dönmez