Umut

Tutunacak bir dal ararsın yalnızlığına. Bir şiir yazmaya kalkarsın, şiir kaybolur sen kaybolursun satır aralarında...

Usta işidir yaşamak, hele ki mutlu yaşamak… Bazen her gün, hüzne açılan bir pencere gibidir, sen güneşe açılmasını beklerken... Umutlar pencerenin açılmasıyla umutsuzluğa dönüşür. O zaman daha çok alırsın kalemi eline, Yazar, yazar sonra da yazdıklarında boğulursun. Düşüne düşüne kaybolursun düşlerinde.

Belki de bir yer var uzaklarda bir yerlerde, bulmayı bile akıl edemediğin. Sil baştan yaşamak gerek, yeniden doğabilmek, umuda açılan pencerelerde güneşi görmek gerek. Bir gün biri çıkar karşına, anlar seni.Neden kendinde kaybolduğunu,satır aralarında boğulduğunu...

Bir düşün bugün kendini kendine hapsedişinin kaçıncı yıldönümü… Hadi silkin! Umuda açılan pencereleri aralayıp güneşi hissetmenin belki de bu ilk günü.

04 / 09 / 2011.

TUBA MİMOZA..