Umutlar tükenmişken

Öyle mi?

 

Hiç sanmıyorum, umutlar hiç tükenmez ki; tükenseydi umut olmazdı. 

 

Tam da insanlar umutsuzluğa doğru yol almışken birden umut bir güneş gibi 19 Mayısta, 29 Ekimde, 10 Kasımda her yandan doğuverdi.

 

Kırmızı beyaz bir umut oluverdi.

 

Hiç unutmayacağım o ışık gözlü çocuğun “yüzünüzü bana dönün” sözcüklerin. 

 

İnsanların beynine olaylı 29 Ekim kutlamaları sözcüklerini yazmak isteyenler ne kadar başarılı oldular? 

 

Ne diyor; “Devrim yasaları sonsuz değil”. Oysa kendileri yüz yıllar öncesinde yaşıyor ve o zamanki yaşam biçimini insanlara dayatmaya çalışan bir zihniyeti temsil ediyor. Haberi yok şu anda kullandığı özgürlükleri kime borçlu olduğundan…

 

Bu gün 10 Kasım. Büyük önderin aramızdan ayrılışının 74. Yılı. 

 

Onun eserlerini 89 yıldır yok edemeyenler hala uğraşıp duruyorlar bilmiyorlar Atatürk’ün çocukları hiç eksilmez.

 

Dünya yedi düvel ona hayran bizim aramızda ise onun tüm değerlerini adıyla birlikte yok etmeye çalışanlar var…

 

Bilmezler ki; Atatürk olmasaydı şimdi ne durumda olacaklardı. Uygar dünyada büyük devletiz diyebilecekler miydi?

 

Toplum henüz daha bu kadar kirlenmemişken marşlar söylerdik. Heyecanlanırdık. Güzel günlere koşardık. Her birimiz gelecektik. Umuttuk. Güneş her gün 19 Mayıs 1919 da ki gibi doğardı üzerimize…

 

Doğamız heba edilmemişti. Irmaklarımız, derelerimiz özgürce akardı. Biz de onlar gibi akardık geleceğe…

 

Bir şeyler oldu ileriye gittiğimizi düşünürken meğer gerilere gitmişiz. Haberimiz olmadan, farkında olmadan…

 

Farkına vardığımızda şaha kalktığımızı gördük ve yürüyoruz şimdi Ata’mızın gösterdiği o yolda azimle, inançla, heyecanla…

 

Bu gün bir yas günü değildir. Bu gün bir hesap verme günüdür Ata’mıza…

 

Çocuklarımızla birlikte Ata'mıza koşuyoruz...