- Kategori
- Şiir
Umutları söndüren Kara Zindan
Ekmek için, aş için giriyorlardı kara deliğe.
Kimi aylığa çalışırdı, kimi de ucuz gündeliğe.
Hep aynıydı dertleri, sebepleri.
Eve götürülecek bir lokma ekmek.
Gittiler hepsi ebed'e, gözün aydın KARA ZİNDAN
Ne hayalleri, ne umutları yakıp yok ettin.
Aç karınları yemeden, tok ettin.
Kaç bacımı dul, kaç yavruyu yetim ettin.
Vereceğin bir lokma ekmek de sana kaldı.
Gittiler hepsi, gözün aydın KARA ZİNDAN.
Kimisi eşine doymamıştı, kimi de körpe yavrusuna.
Kimisi acele ediyordu, varmak için sıcak yuvasına.
Bakkaldan bir şeyler alacaktı, Hüseyin Usta biricik torununa.
Hepsi de can verdi, umutlarının peşinde.
Nasıl dindireceksin bu acıları KARA ZİNDAN?
Kömür dediler sana, ömür yüklediler sırtına.
Sana bağlamışlardı tüm ümitlerini.
Gelecek sendeydi, umutlar yeşerecekti bağrında.
Sen ne yaptın? Attın yüzlerce canı sırtından mezara.
Gelmeyecekler bir daha, gözün aydın KARA ZİNDAN.
Onlar zaten altındaydı yerin, hem de çok derinlerde.
Göremediler Güneşin güzelliğini doya doya.
Ne ağaçların yeşili, ne suyun berraklığı gitmezdi hayallerinden.
Hayallerine suya, bedenlerini de toprağa verdin.
SEN UMUTLARIN KATİLİ OLDUN EY KARA ZİNDAN!
Manisa'nın Soma İlçeçesi'ndeki kömür ocağında hayatlarını kaybedip görev şehidi olan tüm işçi kardeşlelerim anısına bu şiiri yazdım. Tüm aileleriine Allah sabırlar versin Milletimizin başı sağolsun...