Umutsuz ıstırablar

Nedensiz bir efkar sisinin ufkumu kapladığı bir anı yaşıyor kalbim. Rotasını belli etmeden demir almak istiyordu, bu puslu denizden bütün dünyam. Elimi attığım her gülün, solmasına artık takat getiremiyordu, bu ihtiyar kalbim. Sabahına uyandığım her gün; adeta celladım olmuş, giyotinler hazırlar oldu mezar başımda.

Kitapların tozlu sayfaları arasında hala bir gizemli ülke vardır diye uykumda umarken; rüyalarımı kabuslar kaplamış, orada bile afakanlar basar kalbime. Beklemekten usanmış bir şair gibi ilhamıma hasretim. Lambalarım is bağladı gönül ocağımda. Artık közü sönmüş, etrafı buz bağlamış bir ateşim sanki. Mürekkebim siyah damlar gönül sayfama. Ve boydan boya rengini salar, vücuda yayılan zehir misali.

Hep, son istasyonlarda gelmeyecek trenleri bekliyormuşum. Yalancı ıslıklarmış beni avutan. Halbuki sesi hep uzaklardan gelen o tren, meğerki hiç yokmuş. Evet, tren de yok, istasyon da yok, ıslık da … Bense sadece kendimi avutuyormuşum yıllarca. Bu yokların dünyasında bir ben kalmışım bir de mahzun kalbim.

Takatini getiremediğim bu yükün omzumda kalan izi, bir ar olmuş bedenimde sebepsiz ve hissiz. Ufkumu kaplayan bulutlar, fırtınalar koparmıyor yüreğimde. Daha beterini yapıyor. Ne yağıyor ki rahatlasın ne de dağılıyor ki aydınlansın yüreğim. İnadına sadece karartıyor, çöle döndürüyor yüreğimi.

Kim bilir belki benim de rüzgarlarım eser, afakımdaki bulutları dağıtan. Ya da bir ıslık çalar uzaktan, dumanı tüten trenimin. Kabuslarım da bırakır beni. Ama dedim ya, nedensiz bir efkar sisinin ufkumu kapladığı bir anı yaşıyor kalbim.

Ve nedensiz bir korkudur içime ürpertiler salan. Ya hep hüzün koksa nefesim, ya bitmese bu afakanlar. Neylerim bu güneşsiz semayı? Açmayan çiçeğimi ben neylerim? Bu kabus dolu uykularımı haram mı edeyim kendime? Sen söyle; ey akmayan gözyaşım, çıkmayan sesim, tükenen nefesim sen söyle!