Umutsuzluğun suçunu yüklenmişim mahzunluğum bu yüzden...

yaşadıklarımız gerçek değil, hayır bu sürrealist bir picasso tablosu içinde umut yok, yarınsız bugüne yakılan bir ağıt gibi yalnızlığım, gerçek yalan,düş umut kara saplı  kurtuluş kağnısı gibi mermi yüklü yüreğim! ah vurulmuşum karbeyazı kırmızıya çalıyor.. şafak kaç demeyi alçaklık sayıyorum…

bastır parayı bul karoyu zamanında bedelini kimi canıyla kimi döviziyle ödüyor, vatan sevmenin faturası türlü türlü…

neyse ne, senin sevmelerin ne ki dudağımda ateşin izi, yüreği sivas yangını, yanık bir ozanın türküsü Bedrettin diyarından dilim Livaneli, Livaneli sözüm…

türkü şiir ve  ben yorgun!

umutsuzluğun suçunu yüklenmişim, mahzunluğum sırf bu yüzden, sanma ki sevmek gibi nehir olup taşmayı bilmem..

yakarım karanlığı, geceye güneş taşırım grev gözcüsü gömleğimle ve tutsaklığına güler geçerim acım içimde saklı!

zavallı!

zavallı gazeteci neden yazmıyorsun karanlığı, neden susuyorsun alçaklığa boyun eğip beni de ortak ediyorsun günahına…

suskun yalı papağanı …

boğazdan geçen gemileri seyrederken içtiğin kan kırmızı şarabında kanım saklı, her gün kutsadığın/köpeklik ettiğin düzenin dişlileri arasında  ‘iş kazası’ diye yazar boyalı sayfalarının mürekkebi benim anlıyor musun.

utanma iç!

süzme torbası suratın kızarmasın, zaman kötü, namussuzluk en olmuş, çoklarının yanında melek bile kalırsın iyi mi, utanma!

yalnız sadece basit bir istatistik olarak betimleme beni.

sevdiğim, bahara hasret çocuklarım var benim deprem çadırlarında yanan.

kırmızı ışıkta cam parlatıp eve ekmek taşıyan çocuklarım var benim.

umut biriktiriyorum nadasa yatmış yüreğimde, sevdama tutsak,sevgiyle. iftara saat sayan alçaklığın düzenine lanet okurken, sevmelerden alıkoyma beni…

say ki maraşta anne karnından çıkarıp parçaladığın çocuğum ben!

susma yalı papağanı, gazeteler senin

televizyonlar senin

…

sadece utan.