Umuttepe’ye kar yağıyor !

2012 senesinin Ocak ayında

Umuttepe’yi akşam hafif hafif yoklayan kar yağışı sabah lapa lapa kara dönüştü.

Evden seyretmek güzel olmasına güzel de kar yağarken dışarı çıkmamak olmaz.

Dışarıya çıkıyorum.

Ortalık tenha.

Öğrenciler Tatili’ni umuttepe’den uzakta geçiriyor

İnsana alışık ve ürkütücü irilikteki başıboş köpekler ortalıkta yoklar. Bir yerlere çekilmişler.

Zeminde bembeyaz bir örtü: Kirlenmemiş kar.

Ağaçlar yeşil beyaz..

Yeni yağmış kar yumuşaklığı. Ezilmemiş kar yumuşaklığı Altında buz tuzağı yok.

Bugün zevki karın; yarın eziyeti.

Taptaze kar üstünde yürürken duyulan ses. Ne muhteşem ahenkle ulaşır kulaklara.

Bir avuç kar alıyorum. Sulu bir serinlik. Eziyorum iki elimle usulca. Birleşiyor bir sürü tanecik bir kartopunda.

Devam ediyorum karları çiğnemeye.

Bir köpeğe ilişti gözlerim, Ufacık bir köpeğe

Yuvarlanıyor bembeyaz kar’ın üzerinde. Sıcak yuvalarına dönmek istiyor annesi. Ufaklık tınmıyor. Sırt üstü bırakıyor kendini ak şefkate.

Ben de eve yönelsem iyi olacak.

İsteksiz sokuyorum kendimi kapıdan içeriye.

Gözüm dışarıda ama.

Camdan bakıyorum.

Çatılar kar beyazı, yer de öyle.

Dağlar zaten çoktandır karlı.

Aşağılara çevirdiğimde bakış yönümü, minik köpeği  görüyorum tekrar. Yuvarlanıyor. Annesi etrafında dolanıyor.