Üniversiteli davulcular, "Biz bu davulu boşuna çalmıyoruz"

(Bu yazı RÜTÜK, pardon MİBÜK kurallarına göre yazılmış olup, sakıncalı hiçbir ifade, kelime hatta harf içermemektedir. Ailecek okunabilir)

Yaramaz çocukları sevmeyen çirkin ihtiyar, pala bıyıklı, göbekli, hırpani kıyafetli...

Çocukken ramazan davulcusunu böyle mi hayal ederdiniz?

Perdenin bir kenarından gizlice bakmayı denemiş, sonra korkup vaz mı geçmiştiniz?
Davul sesini duyar duymaz ağlar veya annenizin eteğine mi sarılırdınız?
Anneniz de size, 'işte bak; yaramazlık yaparsan, seni bu davulcuya veririm' mi derdi? ...

Yoksa 'o gün bu gündür' yine aynı mısınız?
Hala bir ürperti gelir mi içinize?

Hangisi?

Artık ne içinize böyle bir ürperti gelsin, ne de çocuklarınızı korkutun.
Devir değişti. Devirle beraber davulcular da değişti...

Artık üniversite öğrencileri veya mezunları davul çalıyor, davulcu oluyor, mani söylüyor.
'Bugünlere geldik'...

Mesela; Enes, Yunus, Yiğit.
Bizim mahallenin davulcuları.
Sakarya Üniversitesi'nde de öğrencilermiş.
Tanımam bilmem, 'yandaki' zarf eve gelince öğrendim.

Zarf üstü bilgilendirmeleri, "Hayırlı Ramazanlar" önsözüyle başlayıp, zarfların davul eşliğinde toplanacağı ifadesi ve yardım talepleriyle bitiyor.

Bu gençler acaba, "Biz bu davulu boşuna çalmıyoruz, okumak istiyoruz' diyor olabilirler mi(?)

"Pamuk eller cebe"

Dedim ya; artık davulcudan korkmayalım.

Başka şeylerden korkalım.

Anlayana sivrisinek, anlamayana davul zurna...