Unthinkable

Film gibi bir film, hatta film-ötesi bir film olmaya aday bir film ama yapacağı ilerde yarı yolda kalmış. O kadar(lar)ını düşünmeye cesaret edememişler ya da asıl senaryoda olar da vardı, yapımcılar düşünüleni göstermeye cesaret edememişler. 

Senaryo: Film, Yankiler’in hem balatayı sıyırttığını, hem de aklını başına devşirmeye başladığını gösteriyor. Bunun nasılı, bazı düşünülemezleri, filmde pekala düşünülmüş / düşünülebilir kılmalarında. 

Filmi beyni, yüreği, midesi sağlam olmayanlar seyretmeye kalkmasınlar, hatta bunu düşünmesinler bile. 

Oyunculuk: Samuel Jackson, bence yaşamının rolünü oynamş. 

Azıcık konuyu çıtlatayım: 

Müslüman olmuş eski Hristiyan bir Yanki, ABD’nin bazı kentlerine birer atom bombası koyar. Sorun onu konuşturmak ve bombaların yerini bulmaktır. 

İşkenceden geçmiş biriyim. 

Kadınlara ve çocuklara işkence yapabilir biriyim. Hiç yapmadım ama yaparım. 

İkisini birarada yaşayan biri olarak, filmdeki sorgulama yöntemlerine hayran kaldım. Şimdiye dekki tüm gerçeklerin ve kurmacaların eksik kaldığı / ıskaladığı epeyi yer vardı işkence konusunda. Film onlardan 5-7 tanesini yakalamış ama hepsini değil. 

Yakaladıklarından biri şu: 

Bu bir savaş. Savaştan muaf ve azat herhangi bir kişi veya bir şey yok. (Şimdi ve burada, Neçayef’i 200, Makyavelli’yi 300 yıl geride bırakmış durumdayız.) Yani bu, bir ‘topyekun imha savaşı’dır. ‘Savaş Oyunları’ filminin finalinin gösterdiği üzere, bu savaşın kazananı yoktur, sonunda yalnızca uygarlık batıyor durumdadır. 

Neden?: Çünkü: Uygar geçinenler, barbar saydıklarına rest çekti, sömürülerini devam ettirmek için: Blöf görüldü, tarih frensiz inişe geçirildi. 

Filmi bir ateist gözüyle izledim. Kafamda şöyle bir sinopsis gelişti: 

ABD, el Kaide ve İsrail, İstanbul’da kapışırlar. Ateist bir sivil Türk, ateş altında / arasında kalır. Tüm düşmanlarının silahlarına bir bir el koyarak, onları ve İstanbul’u kıyıp / yıkıp geçirir. Atom bombasını patlatmaktan son anda vazgeçer ve öldürülür. 

Film bundan fazlasını / farklısını içeriyor. İyi seyirler.