Unut(ama)mak

Öteledim hep sevgileri, sevgilileri
Sen varsın diye...
Vakitli vakitsiz açık tuttum kalbimin kapısını
Bile bile gelmeyeceğini...
Kaybolan yıllar değildi, kaybettiklerimdi gözümde
unutmak kolay yoldu aslında...
Balkonumdaki çiçeği sularken dudakların geldi aklıma
Islandığım yağmurlarla kaç kez...
Gülerken de ağlayabiliyor içten içe insan
İlk kez, belki de son kez...
Ayak uçlarımdaki soğukluktu yüzüme vuran
Alacakaranlık çöktüğünde...
Kulağına okuduğum şiirin nakaratları boğuyor
Her sabah yüzümü yıkarken...
Aynada parlayan dişlerimi sıkıyorum ara sıra
Şakaklarımın çöktüğünü görünce...
Göz kamaştıran bir güneş doğuyor yeni güne
Dünden kalan izler peşimde...
Unutmak, unutamamak, mesele bu ya
Ne garip değil mi dünya...
Öteledim sevgileri, sevgilileri
Sen varsın diye...
Bir türkü tutturdum söyledikçe anlam bulan
sen yoksun diye...
Sevdanın kaçıncı oyunu bu, kaçıncı perde
Ya sahne, oyuncular nerede
Unutmak daha kolay belki de...