Unutmuşum!...

Unutmuşum!...

Bu gece fark ettim unuttuğumu...

Üzerimdeki pijamama baktığımda fark ettim hem de.

İlk olay anında değil. İlk telaş atlatılıp, su ve ilaç yardımıyla müdahale edilip, soğutma sırasında tutulan nöbette fark ettim unuttuğumu...Üzerimdeki pijamamla dışarıya çıkabilir miyim acil bir durumda, diye düşünürken fark ettim unuttuğumu...

Geceler boyu tuttuğum nöbetleri...

Ateş konusundaki endişelenişlerimi...

İlaç zamanındaki titizlenişlerimi...

Gece yatarken bile çocuğumu kapıp dışarı çıkacak bir kıyafet seçişimi...

Anne yalvarırım yapma haykırışlarında, ateşten titreyen bedenin duşa sokulduğu geceleri...

Unutmuşum!...

İzmir yanıyor, oğlum yanıyor, benim yüreğimdeki yangının tarifi yok...

Bu gece ateşlenen oğlumun başında tuttuğum nöbette hatırladım, son bir iki yıldır unuttuğum o telaşlı ve acılı geceleri unuttuğumu.

Her gece sabahı buluyor, bu gece de sabahı bulacak ve ben sağlıklı, huzurlu her günün kıymetini bilerek, etrafıma da fark ettirerek yaşamaya devam edeceğim.

Ne büyük emekle büyüyor çocuklar. Çocuk sahibi olanlar beni anlayacaklardır, hiçbir duygu yavruya duyulan duygudan öte olamıyor. Bu doğanın kanunu sanırım. Bunu abartmıyorum, rast gele de söylenmiş bir saptama değil inanın. Yıllardır yaşadıklarımdan, gördüklerimden, duyduklarımdan süzerek, düşünerek ve tartarak söylüyorum.

İnsanoğlu, yavru sahibi olunca gelişimini tamamlamada önemli bir adım atıyor bence. Yaşadığı duygular daha bir yerli yerine oturuyor. Anne-baba-kardeş sevgisi, eş-dost sevgisi ya da acısı, hepsi hayatta var olan duygular. Ama insanın yavrusuna karşı olan duygu bambaşka. Onun sevinci ve acısı bambaşka yaşanıyor.

Sağlıklı çocuklarımızla top peşinde koşulan, itiş kakış bisiklete binilen günlerin tadını çıkarıp, kıymetini bilmeliyiz.

Unutmadan!...

Günlük koşturmalarda kaybolmadan...