Unuttuğunuz zamanlar...

Yazının başına oturduğunuzda ne yazacağınız bilmediğiniz zamanlar oluyor mu? Uzun zaman geçmiş yazmayalı, birazda vicdanen rahatsızsınız oysaki neler yaşamışsınız roman olabilecek ama yok işte olmuyor, yaşananlar kelimelere dökülmüyor, büyüdükçe hafızamız mı zayıflıyor acaba? Yâda hatırlamak istemiyor muyuz her detayı, olayı… Eskiye ait acı şeyleri de, güzel şeyleri de unutuyoruz… gerçi şimdiye ait ne var hafızamızda? O kadar hızlı ki, acınız, neşeniz, kahkahanız, gözyaşınız, ölünüz, diriniz, trafiğiniz, yemek yemeniz… Durup dışarıdan bakmak isteseniz kendinize; nerdesiniz nereye gidiyorsunuz diye, sağınızdan solunuzdan önünüzden arkanızdan biri muhakkak dürter izin vermez. Niye? Kendi yapamıyor ya, sen de yapma. Kolektif bir milletiz biz, herkes yapmıyorsa, sende yapmayacaksın… Niye? Bilen yok.

Hızla geçen yıllarınız, öğretirken size hayatı ve siz öğrendiğinizi düşünürken hayatla oynamayı, her flört gibi, her aşk gibi… Apansız terk edilmeyi de göze almalı…

<ı>göze alırsanız eğer

<ı>kırılır

<ı>dağılır aynadan

<ı>sandığınız resimler

<ı>sözcükler kalır geriye

<ı>cam kırıklarına saklanmış

<ı>az ışıklı odalarda sözcükler

<ı>Ayna: anlam ve görüntü için sırlanmış kiler

<ı>bulur çıkarırsınız bir yerlerden

<ı>daha bulurken kararırsınız

<ı>çok önce öğrenmiştiniz: Bedel

<ı>ödenir ve kalır geriye

<ı>gerekenler

…

Şiir: Murathan Mungan- Öteki Mithosu