Unutulamayan...

Güneşin battıysa, bugün artık kabullendiysen batan güneşini. İnatla kabullenmek istemediğin bu karanlıkta boğulduysan bugün. Ne çok yeri varmış dünyanda, kendini iyi hissettiğin tek yer onun yanıymış.

Şimdi bu kocaman eksiklikle yaşamak çok zorsa. Nefes almak zorundaysan, bir yandan boğazın düğüm düğümken...

Okuduğun her kelimede o varsa, baktığın her köşede ondan bir iz. Sanki arkanı dönsen orada gibi. Ya da gözünü kapatıp açsan tekrar, tüm bu olanlar rüya gibi...

Yanında gibiyken öylesine uzaksın aslında ona. Hem uzak, hem bir yalan. Bir sevgilinin sevdasında gizli, yıkıcı bir yalan. Bir çocuğun içinde gizlediği bir sır kadar, yara sana.

Bir kabusun tam ortasında uyanmak gibi, bir gidişin tam varışında geri dönmek gibi.

Tam kaybettiğini sanarken karşına çıkan, tam kavuştum sanarken kaybolan. Ne bir rüya, ne bir gerçek.

O hayatından bir kesit, ne acı sana, ne mutluluk. O imkansızlık. O kaybedilene duyulan pişmanlık. O unutulamayan, bırakılamayan. Tüm yarım kalışları ondan. İnatla hatırlanışı ondan.

O atarken bir kenara bu duyguları umarsızca, hızla çarpan bu yürekten dışarıya atılamayan.