Unutulmuş doğum gününe

Ne zaman çayının ilk bardağını içecek olsa; telefonu mutlaka çalardı. Birçok defa test dahi etmişti. Bunca yıl onun her bardağını takip edecek saplantılı bir kişi olamazdı. Tanrı’da cevapsız arama yapmayacağına göre yüz milyonda bir şanslıların içinde ayrıca bir seçilmişliğinin olduğuna kanaat getirmişti. Arayan her kişi de cevapsız değildi elbette. Arkadaşlar – evden, işten, okuldan, ordudan- ve komşular. Bunlar da Tanrı olamazdı. Unutulmaması gereken inatçı yanlış numaracılar birde.

Bugün doğum günüydü. Evde yalnızdı ve bu yalnızlık geçen senelerde hiç yaşanmış gibi değildi. Sabahtan itibaren birilerinin etrafında koşuşturmasını bekliyordu. Gizli gizli hazırlıklar yapmaya çalışan sevgi ve yağcılık dolu kişiliklerden oluşan bedenlerin koşuşturmalarını. Günün sonuna doğru hiç kimse bir gün öncesinden farklı değildi. Hatta bir hafta belki de bir ay.

İşten çıkmak üzere iken de kimseden ses çıkmadı. Eve girerken de “sürpriz” çığlıklarına hazırlanmış olmasına rağmen; o da olmamıştı. Odaları dolaşmaya başlamıştı. Banyoya dahi bakmıştı. Mutfağa, salona, yatak odasına. Kendisinden başka çığlık atabilecek kimse bulamadı, ayna ile karşılaştığından başka.

Saat dokuza geliyordu; kendisine mısır patlatmaya karar vermişti. Hani olurda birileri gelirse; film izlerken hoş olur diye. Tencerelerden büyük olanı seçmiş ve fazla koymuştu.

Bir süre öylece bekledi. Ardından çay demlemeye karar verdi. Televizyonun karşısına otururken bir yudum çekecekti ve biri mutlaka arayacaktı diye düşünüyordu ve müjdelenir gibi telefon seslenerek titremeye başladı. Bayram sabahı çocuğu gibi koşarak açtı; neredeyse düşüyordu.

- alo?

- Alo, Mithat Bey ile görüşecektim?

- Mithat Bey diye biri yok bayan. Yanlış numara olmalı.

- Özür dilerim.

- Önemli değil

- şey bayan? Affedersiniz. Şey. Bugün....