Urla ziyareti

Şubat ayının son günleri...

Hava o kadar güzel ki. Bahar gelmiş gibi. Oysa iki hafta önce bütün heryer kar, buz ve yollar kapalı idi. Burada bile kar serpiştirmiş, Yamanlar'ın yüksek yerleri kar tutmuş, soğuktan donuyorduk.

İki hafta sonra bahar.
Normal mi?
Değil!... Küresel ısınma.
Neyse yine de sevindik işte...

Bu yalancı bahar gününde kendimizi Urla'ya atmaya karar verdik. Otoyoldan kekik kokulu dağların, masmavi denizin yanından Urla'ya ulaştık.

Urla'nın içine geldiğimizde çarşının ortasında, oldukça büyük bir arsayı temel atmak üzere kazmışlar. Alışveriş merkezi yapılacakmış! Bir burada eksikti. İzmir'dekiler çok iş yapıyor da, Urla'da artık ne olur bilmem. Dükkân açanlar paraya para demezler, burunları havaya kalkar, hobi olarak da inler ve cinlerle basketbol, voleybol, tenis gibi sporlara başlarlar.

Her zamanki köy bakkalımızdan kendi üretimi olan, aromatik zeytinyağı aldık. Koku mükemmel ötesi. Bir de köprübaşı fırınından, nefis özhakiki kepekli ekmekleri. -Boyasız- Sonra Necati Cumalı'nın müze evinin önünden, Urla İskele'ye geçtik. Gelinkaya mevkiinde harika denize, denizde yüzen ördekler bakıp çay içtik. Bol bol oksijen ve iyot kokusu çektik. Bol oksijenden başım döndü:))

O kadar yakın ki, otoyoldan sadece 20-25 dakika sürüyor.

İzmir'de yaşamak güzel, güzel de bazen insan sıkılıyor mu ne? İstanbul'u özlüyor mu ne? Ama İstanbul'a gidip de trafikte sıkışınca, bu seferde İzmir'i özlüyorsun.

Böyle de bir çelişki...