Us...

Seni beklerdim çaresiz ve kızgın!... "Neredesin, ne zaman geleceksin?" demeye korkarak sokağın görünen sonuna bakardım. Ölüm gibi kaçınılmaz olduğu halde, bir gün gideceğin gerçeğini yalanlardım kendime. Seni sokağın başında görünceye kadar bir masala sığınırdım. Yalana sarardım kendimi.

Sonra sen çıkıp gelirdin. Gözlerinin kırmızısı belli ederdi, anlardım yine ağladığını. Anlardım yine yaranın kabuğunu kaldırdığını, kanadığını. Seni bu kadar acıtana, tanımadan nefret duyardım. Senin onu hala sevdiğini bildiğim için sana da nefret duyardım. Kimdi canını bu kadar derin kesen? Ne zaman vazgeçmiştin kök salmaktan? Sevmekten bu kadar korkmana kızardım.

Bazı akşamlar, kirli bir savaştan dönerdin, gözlerin kir içinde. Canını yaktığın en çok ellerinden belli olurdu. Ve sarılırdın ud'a doğurduğun çocuk gibi. Sen tele değer sanırdın, oysa bana değerdi parmakların. Sızılı nameler dökerdin benden... Susardım...Usumdan geçerdin... Benden geçerdin... Ben hep, kalın bir "la" da kalırdım, .Çünkü, " la " İsminde geçen bir heceydi.

Beni en iyi sen anlarsın İzmir in imbatına benzeyen kadın!... Vazgeçememek nasıl sarar insanı zehirli bir sarmaşık gibi bilirsin!

"Beni sevme "demiştin!... Sev der gibi...

Sana "git! demiştim , "gidersen ölürüm!""der gibi...

Gittin!... Tüm kadınların adında "la" var. artık.