Usandım yaşamaktan - Usandım ağlamaktan

“YAŞAMAKTAN…”

“AĞLAMAKTAN…”

Meğer aşkın ilacı sevgi katili ayrılıkmış

Bu gönül bu yürek sana delicesine inanmış

Kim bilebilirdi ki öpüşün bile yalanmış…

Oysa ırmak olup akardım sense coşkun bir deniz

Aniden ayrılığa yenik düştü bitmeyen sevgimiz

Unutulduk gittik ne bir ses kaldı ne de iz!

Bakışlarımız kavuşmuyor buluşmuyor ellerimiz.

Söyler misin nereden çıktı bu ayrılık?

Birbirimize destek olmayacak kadar mı uzaktık

Bilme misin sensiz gündüzüm bile kapkaranlık…

Gözlerim görmüyor kulaklarımsa sağır

Küçümsemişim oysa aşkın ayrılığı çok ağır…

Biliyor musun ağlıyorum geceleri sessiz sessiz

Bitirme ne olur bitmemeli bu sevdamız nedensiz

Anla artık yaşanmıyor bir gün bir an bile sensiz…

Senden önce böylesine hiç yaşamadım ben aşkı

Sayende öğrendim ben uğruna ölünecek sevdayı

Şimdi kalbime yalnızlığı, gözlerime ağlamayı öğrettim

Gözyaşlarımı damla yaptım boynuma astım ama

Bıktım usandım be güzelim sabahlara dek “ağlamaktan”

Dön artık dön ağlayan gözlerime yok yazdırma kendini

Sensiz ve umutsuz bir geleceğe mahkûmu etme beni…

Utandırma, bıktırma, usandırma beni “yaşamaktan”

***

Usandım bir tanem; geceleri sensiz “yaşamaktan…”

Usandım tek aşkım; sabahlara kadar “ağlamaktan…”

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 28.09.2013 13.16