Uslu düşlerle uslanmadım...

Gün öldü devran dönmedi,

Kendimden çalıp da

Yanlış nefeslere maya çaldım tutmayacağını bile bile,

Sonra da taş bağladım saldım sırlarımı derinlerine…

O sırlar

Ki

Derinlerde

Sırrı dökülmüş sıra dışı aynaları

Sırladılar…

O aynalar

Ki

Beni bana yansıttılar da

Korkusuzca,

Bakıp da göremedi o nefesler ben’lerini,

Tutmamış mayada oyalandılar…

Durup dinlendiklerim de oldu

Yorgunluğuma yol olanlar da…

Hep giden ben oldum ya;

“ Durup dururken “ dediler vedalarıma…

Duraksadım,

Hırpalandım…

Ya da,

Hırpaladım…

Anlatamadım ki;

Durmaya çalıştıkça, arayışa ayar sözcüklerin üstündeki gölgelere yakalandım…

Hep yakalandım!

Uslu düşlerle uslanmadım,

Düşsüz uslarda oyalanmadım…

Sözün peşinde

Delice arayışlara kaçtım…

Belki bu yüzden kavuşmaya kesilmedi biletim hiç…

Zaten

Dilsiz alfabesine kertilmiş beşiğimdeki sözcükler…

Hep

Yeni bir cümle ararlar dillenmek için,

Beni benden çalıp da,

Yine bana aratmak için…

* “ VE KAYIĞINA BİNDİ, YANINA BİR ANLAM ALDI, AÇILDI…”

Sevtap Özkahraman

(Ankara – 23 / 08 / 2009 )

* Özdemir Asaf