Üslubunun düğmelerini iliklememek!...

Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç, bir konuşmasında, milletvekillerinin Meclis’e, birbirlerine karşı saygılı olmaları gerektiği üzerinde durmuş, şunları söylemişti:

'Konuşma üslubu, mutlaka temiz bir dille olacaktır.”

“Ceketinin düğmeleri açık, sallam sullam kürsüye geliyor.”

“Meclisin kapısından giren herkesin önce ceketinin önünü iliklemesi gerekir.”

*****

Ceketinin düğmelerini iliklemek, kuşkusuz, bir saygı ifadesidir.

Ancak saygı, sadece “görüntü” ile olmaz.

Saygı, “yağcılık”, “yalakalık” boyutunu bir yana atalım, seçilecek sözcüklerle, sözcüklerin oluşturacağı “söz öbekleri”yle, yargılı anlatımlarla da göstermelidir.

Yoksa, konuşurken sözcük seçimine özen göstermeyen/ler, bir yazarımızın Sait Faik’in öykülerindeki doğallığı, akıcılığı anlatmak için söylediği gibi, “Üslubunun düğmelerini iliklemez; cümleleri yaşantının yeline kapılmış gibi savruk ve dağınık.” olur/lar.

Bu değerlendirme neyi anlatır?

Sait Faik, bir öykücü; yaşantının doğallığını, akıcı/ çarpıcı bir üslupla anlatır.

Ama milletvekili öyle mi?

Milletvekili, adı üstünde “milletin vekili”, öyleyse, üslubuna özen göstermek, asıl onun görevi olmalı.

*****

Demek oluyor ki:

Ceketinin düğmelerini iliklemek yetmez; üslubunun düğmelerini iliklemek gerekir.

Üslup, saygı taşımıyorsa, görüntüye/ biçime yönelik tavırlar, gösterişten öteye geçmez.

Üslup üzerine bu kadar “laf”tan sonra, üslubunun düğmelerini iliklememeye örnek vermemek olur mu?

Olur, olur da...

Hangi birini yazacaksınız?

Dilerseniz, son örneklerden birini, AKP Çorum Merkez İlçe Başkanlığı tarafından düzenlenen Danışma Meclis Toplantısı'nda konuşan Ahmet Aydoğmuş’tan seçtiğimizi verelim:

"AK Parti iktidarına karşı çıkanların kanını tahlile yollamak gerekir. Bu kanı bozuklar, gizli sözleşmeler yaparak, ihanet etmişlerdir."