Üşüdüm yokluğunda...

Üşüdüm yokluğunda...

İlk defa sarmadı ruhun bu gece ruhumu. Kelimeler zehirli bir hançer gibi kalbimde. Kalbim soğudu bu gece! Sevmek nedir diye uzun uzun düşündüm. Biz olabildik mi gerçekten? Eğer bizsek ben parçalandığımda sen neden hala dimdik karşımdaydın. İkimizinde parçalanması gerekmezmiydi ayrılığımızda...

İçimde birşey boğdu beni bu gece. Ruhumu bedenimden söküp attı. Boşlukta kayboldum, yok oldum. Sen beni anlamadın. Nerdeydin? İçimde bile bulamadım seni. Oysa elimi sol yanıma koyduğumda atardın hızlıca. Şimdi sol yanımda yoksun. Nasılda çıkıp gittin öylece!

Depremler olurken bedenimde karşıma geçip yıkıntılarımı izledin sessizce. Gördüm seni ben paramparça olurken sen karşımda durdun öylece. Kıpırtısız, sessiz, sakin. Hiç mi sevmedin?

Kör oldum yokluğunda...

Güzel olan hiçbirşeyi göremedim. Güzel olan herşey senle gitti sanki, kayboldu beni bıraktığın boşlukta. Hani ben senin diğer yarındım? Kestiğinde diğer yanını hiç canın acımadı mı?

Taştan köprüler yapmıştım ruhuma birtek senin geçmene izin verdiğim. Şimdi bir bir yıktım o köprüleri. Bedenim hala dimdik ayakta gibi görünsede ruhumun fırtınaları dinmicek asla. İçim sensiz paramparça. Kalbim atmıyor, ruhum yarım kaldı.

Hiç birşey eskisi gibi olmayacak yokluğunla....