Usulca düşüncelerime sokulan ‘ünlem’lerim! - Kısa kısa...

1. Sıfırın Nutku

‘Hesap kitap’ önemlidir; kadınıyla erkeğiyle, ihtiyarıyla genciyle, varlığı paraya endekslenmişleri günbegün içtimaya çağıran ‘üst’tür ‘hesap kitap’ meselesi. ‘Üst’ün öğüdü de hep aynıdır: “Ayağını yorganına göre uzatacaksın”. İyi güzel de, ben ne ‘allah’ vergisi ayağa göre yorgan, ne de ‘kul’ vergisi yorgana göre ayak uydurabilir oldum. Bakıyorum da, kökü varlığım kadar derin ‘atasöz’lerin bile geçmediği, işlemediği bir zamanda yaşıyorum. Ama ben ‘atasöz’lerinin işlemediği, sorunlarıma diş geçiremediği bir dünyada yaşayamam ki... ruhî navigasyon sistemim altüst olur... insanlığım sağını solunu şaşırır... yolum hep çıkmaz sokaklara varır.

Aman ha! Şu ‘hesap kitap’ meselesini iyice bir gözden geçirmek gerekir. Geçirdim de. Sizi bilmem ama benim ‘hesabımın kitabımın’ hanesinde görebildiğim tek sayı, okuyabildiğim tek kelime: ‘sıfır’! Evirsem de çevirsem de, gene ‘sıfır’! Ama ben çok iyi biliyorum, neden!

Benim ‘sıfır’ım psikolojik ya da sosyolojik sıfır değil; rasyonel (ya da dilerseniz reel) sıfır! Yani ille de hissedilebilir, gözlemlenebilir sıfır değil, daha ziyade mantığa kabul ettirilebilir bir sıfır! Nasıl bir ‘sıfır’dan mı bahsediyorum? Benim ‘sıfır’ım kalıtsal, hatta ruhî anlamda ‘ırsî’ bile diyebilirim. Sanki benden değil, o kadar bende! Benim ‘hesabım kitabım’ sıfır, çünkü ben de aynı ‘sıfır’ gibi başkaları için varım; kendi başıma ‘beş para’ etmem! Ama koy önüme ‘bir’ini, gör bak nasıl katlıyorum kendi başına sırtlanamadığı değerini on katına! Ya da ver arkama birini, gör bak onu, kimse kılına dahi dokunamasın diye, nasıl da göremeyeceğin ufaklığa dönüştürüyorum! Ben kalbi atan matematik gibiyim!

Kısacası, ‘hesabım kitabım’ ‘sıfır’ olduğu için, sıfır olduğum için, ‘başkaları’nayım!

‘Başkaları’ benim herşeyim! Ben ‘başkaları’sız yapamam! İyi güzel de, hiç mi bencil değilim yani? Elbette! Başkalarına değil de, kendime olduğum tek nokta, varlık çizgimin, ardında bıraktığı onca sekme izlerine rağmen, üçe altıya dokuza bölünmeden, tek ve bir kalmasını sağlamak için, bu çizgiyi bir daireye dönüştürüp binlerce ömür boyu etrafında dolaşıp duruşumdur!

Hayatımın resmini çeksen, çizsen göreceğin tek çizgi ‘sıfır’ımın dönüp dolaşıp o bildik devr-i âlem daireye varan çizgisidir!

Sıfırım dedim ya!

Dönüp dolaşıp başkalarına varmaktır varlığımın tanımı!

Hani bir de biri ‘sen kaçsın?’ diye sorsa var ya, hiç düşünmeden ‘sıfırım!’ derdim!

Bitmeyen tek sayı, tek değer midir acaba ‘sıfır’?! Bu durumda en yerinde ‘hesap kitap’ ‘sıfır’la biten midir?! ‘Gözünü sıfırına göre açacaksın!’ yeni bir atasözü olabilir mi?! Yine de eskiler bir başkadır!