Utanç günü

Bir insan düşünün suçu sadece Alevi olmak. Suçu çok sevdiği Pir Sultanı anmak. Cezası ise yakılarak öldürülmek. Yapanlar ise ne başşka bir ülkeden ne başka bir ırktan ne bakşa bir dinden. Mehzepleri farklı. İbadeti farklı. İslamı anlayış şekli farklı. Bu farklılıklar bir insanın başka insanı öldürmesi için neden olabilir mi ?

Yakılanlar, yakanlarının namusuna el sürmedi, ibadetlerine küfür etmedi, onlara hiç küfür etmedi. Sadece kendi şehrinde kendi ozanını andılar. Yakanlar akşam yatarken rahatça uyudular. Çünkü bir genç kızın gelin olabilme hayallerini aldılar. Bir çocuğun baba olabilme hayallerini çaldılar. Bir babanın oğluyla balık tutma hayalini yok ettiler. Rahatça uyudular. Çünkü onlar artık Müslümandı. Cennete gideceklerdi. Çünkü kendi inancında olmayan birilerini yakmışlardı. Ve biliyordu ki tek değildi. Kendisi gibi binlerce insan vardı. Belki onlar o an orda değildi. Oteli yakmamıştı ama candan destekliyordu onları. Ama bu işte bir terslik vardı. Çünkü inandığı (!) din asla bir insanın bu şekilde öldürülmesi onaylamıyordu. Ama olsun yinede o müslümandı.

Bu yazıları yazarken tv de sivas katlimaı görüntülerini izliyorum. Tüylerim diken diken oluyor. Ben yanmadım. Ailemden kimse yanmadı. Tanıdığım bire bir görüştüğüm hiç kimse yanmadı. Ama insanlar yandı. Benimle aynı dinden ya da mehzehten olmaları önemli değil. Ama ciğerim yandı ve bu yangın sürekli artıyor. İnsanlar yandı. Ne için. Kim biliyor bu sorunun cevabını ?

Yakanlar bilsin ki : Ben halen sünni arkadaşlarımla birlikteyim. Onlarla arama nifak sokamadınız. Biz halen kardeşiz. Dedelerimiz Çanakkalede Sakaryada Dumlupınar da birlikte savaştı, ve şehit oldu. Birlikte gömüldü. Biz bu toprak için birlikte ağladık Ninelerimiz birlikte mermi taşıdı cepheye. Birbirlerinin oğullarına ağladılar. Düğününde birlikte halay çektiler. Başaramadınız bizi düşman etmeye. Başaramayacakınız.